Μετά το θαύμα των μάγων των αγορών στην αγορά ενέργειας που μας διαβεβαίωναν ότι ο ανταγωνισμός θα ρίξει τις τιμές στο ρεύμα, ήρθε η σειρά του νερού για να πάρει τα λίγα που έχουν απομείνει στα λαϊκά νοικοκυριά. Το παραμύθι είναι γνωστό από άλλες χώρες: Δημιουργείται ιδιωτική, ημι-ίδιωτική, ή δημόσια και ιδιωτική, εταιρεία ύδρευσης και αποχέτευσης, βγάζει μονοπωλιακά κέρδη που μοιράζει απλόχερα στους μετόχους και τα στελέχη της, σταματάει τις απαραίτητες εργασίες συντήρησης ώστε να απειλείται η δημόσια υγεία, μετά –και αφού τα έχουν τσεπώσει για τα καλά– παραπονιούνται ότι δεν βγαίνουν, παίρνουν επιδότηση, χρεοκοπούν πλουσιοπάροχα και το νερό κρατικοποιείται ξανά. Στο ίδιο έργο θεατές και με την κυβέρνηση Μητσοτάκη.
Τριανταπέντε χρόνια μετά την πρώτη –ευτυχώς αποτυχημένη– προσπάθεια του Μητσοτάκη πατρός για ιδιωτικοποίηση του νερού, ο υιός Μητσοτάκης κινείται πλέον με μεγαλύτερη προσοχή. Έχει ήδη νομοθετήσει Ανεξάρτητη Αρχή Νερού, δηλαδή τον προπομπό κάθε ιδιωτικοποίησης δημοσίου αγαθού, ενώ μόλις χθες έθεσε το χρονοδιάγραμμα της έμμεσης ιδιωτικοποίησης του νερού, μέσω των συμπράξεων δημόσιου ιδιωτικού τομέα, των διαβόητων ΣΔΙΤ. Η ονομασία ΣΔΙΤ καλλιεργεί την ψευδαίσθηση στην κοινωνία ότι το αγαθό παραμένει δημόσιο, ενώ το αγαθό το νέμονται οι ιδιώτες ως εμπόρευμα. Η «σύμπραξη» σημαίνει κέρδη για τους ιδιώτες και ζημιές για το Δημόσιο.
Ο δούρειος ίππος της ιδιωτικοποίησης του νερού που σκαρφίστηκαν Μητσοτάκης και Ολιγαρχία είναι η έννοια του «κόστους ύδατος» και η τιμολόγηση βάσει αυτού. Εδώ είναι που μπαίνει η Ανεξάρτητη Αρχή Νερού. Αυτή, σύμφωνα με τον Ν.5037/23 που ψήφισε ο Μητσοτάκης τον Μάρτιο του 2023, θα έχει αρμοδιότητα «…την οργάνωση, τις παρεχόμενες υπηρεσίες, το κόστος και την τιμολόγησή της παροχής υπηρεσιών ύδατος…».
Τι ορίζει ως κόστος το εν λόγω νομοθέτημα.
«Κόστος πόρου»: το κόστος άλλων εναλλακτικών χρήσεων του ύδατος, οι οποίες είναι αναγκαίες αν το Υδατικό Σύστημα χρησιμοποιείται πέραν του ρυθμού της φυσικής του αναπλήρωσης».
Μετάφραση στην καθομιλουμένη:
Εισάγεται ξεκάθαρα η αγοραία προσέγγιση του κόστους ευκαιρίας όσον αφορά το νερό. Αυτό είναι «οι εναλλακτικές χρήσεις ύδατος», δηλαδή το πόσα αποδίδει σε χρήμα η εκάστοτε χρήση, και βάσει αυτού του κριτηρίου, θα γίνεται η τιμολόγηση!
Το παραπάνω οδηγεί νομοτελειακά σε εκτόξευση των τιμών για οικιακή χρήση, καθώς δεν αποδίδει χρηματικό όφελος, σε αντίθεση με υδροβόρες επιχειρήσεις, βλ. data centers, τα οποία χρειάζονται τεράστιες ποσότητες νερού για τον κλιματισμό των μονάδων τους, οι οποίες όμως ποσότητες νερού θα τιμολογούνται κατά πολύ χαμηλότερα από την οικιακή χρήση, ακριβώς επειδή αποδίδουν χρηματικό όφελος!
Ως ΜέΡΑ25 είχαμε καταψηφίσει το εν λόγω τερατούργημα και το είχαμε αναπέμψει στην ΠτΔ, εξαντλώντας τα θεσμικά μέσα αντίδρασης. Δεν τρέφαμε όμως αυταπάτες. Ταυτόχρονα, ήμασταν και είμαστε στο πλευρό της Πρωτοβουλίας για τη Διασφάλιση της Δημόσιας Διαχείρισης του Νερού, γνωρίζοντας πως τα μόνα πραγματικά μέσα αντίδρασης είναι οι ίδιες οι μαζικές κοινωνικές κινητοποιήσεις. Επαφίεται σε μας, σε όλες και όλους τους εργαζόμενους, να μην επιτρέψουμε την ιδιωτικοποίηση του νερού!
Το νερό δεν είναι εμπόρευμα!
Είναι δημόσιο, βασικό αγαθό κι έτσι θα μείνει!