Την περασμένη Τετάρτη, τρία ολόκληρα χρόνια μετά την απόφαση που στέρησε το καθαρό νερό από χιλιάδες κατοίκους του Φλιντ, στην πολιτεία του Μίσιγκαν, και μετά πολλές μηνύσεις και διαμαρτυρίες, οι κατηγορίες «άγγιξαν» επιτέλους τους υψηλότερα στην ιεραρχία αξιωματούχους που έχουν εμπλακεί μέχρι στιγμής στην ανατριχιαστική αυτή υπόθεση. Μια μικρή δικαίωση, που δεν αναστέλλει όμως τα αποτελέσματα των ανεύθυνων χειρισμών στην υγεία των κατοίκων.
Η σοβαρή μόλυνση του υδροδοτικού δικτύου του Φλιντ από το 2014 ήταν εξ αρχής μια ιστορία ανεύθυνων χειρισμών και παρατεταμένης αμέλειας των αρμόδιων αρχών.
Κάτι που επιβεβαιώνεται κι από τον γενικό εισαγγελέα του Μίσιγκαν, Μπιλ Σουέτ, ο οποίος -στο πλαίσιο της αναζήτησης των ευθυνών για την «κρίση νερού»- απήγγειλε την περασμένη Τετάρτη τις κατηγορίες της ανθρωποκτονίας εξ αμελείας και παρακώλυσης της δικαιοσύνης κατά των υψηλόβαθμων αξιωματούχων των υπηρεσιών υγείας του Μίσιγκαν, Νικ Λάιον και δρ Εντεν Γουέλς.
Βέβαια ο κυβερνήτης του Μίσιγκαν, Ρικ Σνάιντερ, υπό την εποπτεία του οποίου ελήφθησαν οι «εγκληματικές» για τη δημόσια υγεία αποφάσεις, εξέφρασε αμέσως την αμέριστη στήριξή του στους κατηγορουμένους. Ισως επειδή και η δική του θέση μπορεί σύντομα να κλονιστεί. Η συλλογή υπογραφών υπέρ της σύλληψης του Σνάιντερ βρίσκεται σε εξέλιξη εδώ και καιρό.
Το κέρδος πάνω από τον άνθρωπο
Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις όπου οι ανθρώπινες ζωές σταθμίζονται με τη «δημοσιονομική εξυγίανση» και η δεύτερη υπερισχύει. Ιδιαίτερα όταν οι συγκεκριμένες ζωές είναι περισσότερο «αναλώσιμες» από άλλες, αυτό γίνεται ευκολότερο.
Στο Φλιντ του Μίσιγκαν, για παράδειγμα, μια πόλη όπου η πλειονότητα των κατοίκων είναι Αφροαμερικανοί και το 41,2% ζει κάτω από το όριο της φτώχειας, το νερό είχε πάψει για καιρό να είναι πηγή ζωής.
Τα κακά νέα για τους κατοίκους του Φλιντ ξεκίνησαν το 2011, όταν η πολιτεία του Μίσιγκαν ανέλαβε τη διαχείριση των οικονομικών τής (χρεοκοπημένης) δημοτικής αρχής.
Οχι μόνο χρησιμοποίησε πόρους από το ήδη υπερχρεωμένο ταμείο ύδρευσης του Φλιντ προκειμένου να καλύψει ελλείψεις του γενικού ταμείου της πολιτείας, αλλά επιπλέον, το 2014, αποφάσισε πως η υδροδότηση της πόλης δεν θα γίνεται πλέον από το απολύτως ενδεδειγμένο υγειονομικά δίκτυο του Ντιτρόιτ -όπως γινόταν μέχρι τότε-, αλλά από τον τοπικό ποταμό προκειμένου, όπως ειπώθηκε, να εξοικονομηθούν πόροι.
Μια απόφαση που δεν μπορεί να δικαιολογηθεί, ακόμη και με όρους εξισορρόπησης κόστους-οφέλους. Γιατί στη συγκεκριμένη περίπτωση το κόστος ήταν χιλιάδες περιστατικά δηλητηριάσεων και περισσότεροι από 10 θάνατοι οφειλόμενοι στη φτηνή «λύση» του μολυσμένου νερού.
Σύμφωνα με το CNN, κάθε επιτόπιος έλεγχος στον τοπικό ποταμό αποδείκνυε χωρίς αμφιβολία πως το νερό του περιείχε βακτήρια ικανά να προκαλέσουν σοβαρές ασθένειες κι ήταν ως εκ τούτου ακατάλληλο.
Επιπλέον, οι αγωγοί του απαρχαιωμένου υδροδοτικού δικτύου, μετέφεραν στα ποτήρια των κατοίκων του Φλιντ -εκτός από το νερό- και τον οφειλόμενο στη διάβρωσή τους μόλυβδο.
Μειωμένη αντίληψη, συμπεριφορικές διαταραχές, προβλήματα ακοής και καθυστερημένη εφηβεία είναι ορισμένες από τις επιπτώσεις του μολύβδου στην υγεία των παιδιών, εκτός των επιπλοκών στην καρδιά, τα νεφρά και τα νεύρα που απειλούσαν από την πρώτη στιγμή το σύνολο του πληθυσμού.