γράφει ο Γιώργος Αρχοντόπουλος, Πρόεδρος του Σωματείου Εργαζομένων της ΕΥΑΘ
Παρακολουθώντας τους αγώνες για το νερό σε Ελλάδα και εξωτερικό θα μπορούσε κάποιος παρατηρητής να πει ότι συνιστούν μια διαρκή άμυνα, ένα κατενάτσιο απέναντι στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές που θέλουν το νερό εμπόρευμα και πηγή κέρδους. Είναι λογικό, εφόσον βρισκόμαστε διαρκώς σε οργανωμένες επιθέσεις από τις κυβερνήσεις που λειτουργούν περισσότερο ως το μακρύ χέρι των λόμπι του νερού και νομοθετούν αναλόγως.
Έτσι, μετά το ΤΑΙΠΕΔ και την ήττα του από το δημοψήφισμα του νερού της Θεσσαλονίκης, η κυβέρνηση νομοθέτησε για την ΚΥΑ τιμολόγησης νερού και το Υπερταμείο. Όταν το ΣτΕ ακύρωσε την ΚΥΑ τιμολόγησης και το Υπερταμείο, η κυβέρνηση νομοθέτησε για να ακυρώσει την απόφαση του ΣτΕ. Όταν η Συναυλία για το Νερό και η Επιτροπή Συμμόρφωσης του ΣτΕ ανάγκασε την κυβέρνηση να εφαρμόσει τελικά την απόφαση της επιστροφής των ΕΥΑΘ -ΕΥΔΑΠ στο Δημόσιο, η κυβέρνηση νομοθέτησε για την Ρυθμιστική Αρχή Υδάτων (ΡΑΑΕΥ). Παράλληλα έχουν νομοθετήσει- προκηρύξει 13 ΣΔΙΤ διαχείρισης νερού σε όλη την χώρα, παρά την απόφαση του ΣτΕ που ακύρωσε το ΣΔΙΤ του ΕΥΣ της ΕΥΔΑΠ.
Νικήσαμε γιατί «αυτά δεν γίνονται»
Όλα τα παραπάνω είναι κάτι παραπάνω από μικρές νίκες του κινήματος του νερού και ακόμη περισσότερο των Σωματείων που τιμούν τον κοινωνικό τους ρόλο απέναντι στους συμπολίτες μας.
Όταν, λοιπόν, η κυβέρνηση αναγκάζεται να αλλάζει στρατηγική, τότε μάλλον το κίνημα δεν βρίσκεται απλά σε άμυνα, βρίσκεται σε μια αντεπίθεση η οποία πολλές φορές λειτουργεί υποσυνείδητα. Και εκεί είναι που πρέπει να στοχεύσουμε, στην αντεπίθεση: Το δημοψήφισμα του νερού της Θεσσαλονίκης, ήταν μια αντιπρόταση στο ξεπούλημα, ήταν η εναλλακτική στο «αυτά δεν γίνονται». Το δημοψήφισμα του νερού της Θεσσαλονίκης πραγματοποιήθηκε στο ζενίθ της μνημονιακής εποχής και πέτυχε. Και ήταν από τα κάτω, με 2000 εθελοντές και 220.000 κόσμο να ψηφίζει στην Κάλπη του Νερού.
Πέρα από την επαναδημοτικοποίηση
Αν το διακύβευμα των κινητοποιήσεων είναι η προστασία του φυσικού αγαθού, τότε αυτό επιτυγχάνεται με διεκδικήσεις και αντεπίθεση. Το κίνημα του Βερολίνου, μετά την επαναδημοτικοποίηση, έθεσε το ζήτημα της Δημοκρατικοποίησης του Νερού. Μιλάμε, λοιπόν, για προσβασιμότητα για όλους σε ύδρευση και αποχέτευση, για όλες τις κοινωνικές ομάδες.
Δωρεάν ποσότητα νερού για όλους, σε ποσότητα τόση, όση είναι απαραίτητη για την καθημερινή ανθρώπινη επιβίωση. Δεν θα βγάζουμε κέρδη από την δίψα του άλλου. Παράλληλα, χρειάζεται αλλαγή στις χρεώσεις. Δεν μπορεί οι βιομηχανίες που χρησιμοποιούν το νερό ως προϊόν ή για την παραγωγή προϊόντων να έχουν…χαμηλότερο τιμολόγιο λόγω υψηλής κατανάλωσης. Δεν μπορεί οι βιομηχανίες εμφιαλωμένων ποτών που βγάζουν κέρδος από το νερό να μην τιμολογούνται ακριβότερα. Αντίστοιχα, διυλιστήρια, βαριά βιομηχανία, κτλ.
Κατάργηση ΡΑΑΕΥ & ΣΔΙΤ – μη συνένωση ΔΕΥΑ
Να καταργηθεί η ΡΑΑΕΥ. Έχει αποδειχθεί με τον πιο τραγικό τρόπο (Τέμπη) ότι οι ρυθμιστικές αρχές προστατεύουν τις εταιρείες και όχι τον πολίτη. Το ζήσαμε και με την ΡΑΕ, η οποία πλούτισε όλες τις ιδιωτικές εταιρείες ενέργειας. Δεν θέλουμε να συμβεί το ίδιο στο νερό.
Να μην συνενωθούν οι ΔΕΥΑ. Μόνο στην εργολαβοποίηση και την έμμεση ιδιωτικοποίηση τους θα οδηγήσει η ενοποίηση τους, και τους πολίτες στην απόγνωση αφού η απρόσωπη διοίκηση που θα δημιουργηθεί, θα τους παραπέμπει για τα προβλήματα τους στην απρόσωπη ΡΑΑΕΥ. Ας αφήσει η κυβέρνηση τις ΔΕΥΑ να λειτουργήσουν επιτέλους με το προσωπικό που απαιτούν και χωρίς την θηλιά των τιμολογίων της ενέργειας.
Κατάργηση των ΣΔΙΤ. Δεν γίνεται να δημιουργούμε ιδιώτες νερουλάδες όταν έχουν εκλείψει από την δεκαετία του ’50. Γιατί τα ΣΔΙΤ εκεί θα οδηγήσουν, στις μεγάλες εταιρείες που θα πουλάνε νερό και υπηρεσίες στους Δήμους.
Κοινωνικοποίηση – δημόσιες βρύσες – αποπλαστικοποίηση
Κοινωνικοποίηση των εταιρειών ύδρευσης. Η κοινωνία των πολιτών να συμμετέχει ενεργά ώστε να υπάρχει μια διαρκής ώσμωση μεταξύ διαχείρισης νερού και κοινωνίας. Η συστηματική απαξίωση των ΔΕΥΑ και ΕΥΑΘ -ΕΥΔΑΠ από το κράτος, οδηγεί σε κακές υπηρεσίες προς τους πολίτες, οι οποίοι με την σειρά τους, απεγνωσμένοι, νομίζουν ότι η ιδιωτικοποίηση θα τους σώσει. Όσο μας έσωσε και το καρτέλ της κινητής τηλεφωνίας.
Δημιουργία δικτύου δημοσίων βρυσών, αποπλαστικοποίηση από τα εμφιαλωμένα. Προώθηση του νερού της βρύσης, δεν μπορεί να δεχόμαστε αδιαμαρτύρητα την επιβολή του νερού σε κονσέρβα (εμφιαλωμένα), όταν μας σερβίρουν. Γνωρίζει ο κόσμος ότι το εμφιαλωμένο κοστίζει μέχρι 2000 φορές περισσότερο από το νερό της βρύσης;
Όσο πιο κοινωνική είναι μια εταιρεία ύδρευσης, τόσο πιο δύσκολα μπορούν να την ιδιωτικοποιήσουν. Όσο πιο καλή είναι στις υπηρεσίες της προς του πολίτες, τόσο και οι ίδιοι θα αισθάνονται μέρος αυτής της διαχείρισης: νερό και αποχέτευση χρησιμοποιούμε όλοι καθημερινά, δεν ζούμε χωρίς αυτά. Καιρός να τα κοινωνικοποιήσουμε, καιρός να διεκδικήσουμε την ποιότητα ζωής που μας αξίζει.
