Γράφει η Πέπη Ρηγοπούλου* στην Εφημερίδα των Συντακτών
Στη λαϊκή μας γλώσσα το νερό είναι συνώνυμο της δροσιάς, της καθαρότητας, της ομορφιάς.
Μορφές σαν τις νύμφες και τις νεράιδες θεωρήθηκαν θεότητες του νερού, ενώ μια όμορφη κοπέλα είναι «σαν τα κρύα νερά».
Και η -δωρεάν- προσφορά νερού είναι απαραίτητος όρος για να θεωρείται κάποιος πραγματικός άνθρωπος, αφού αυτός που «ούτε του αγγέλου του νερό δεν δίνει» πιστεύουμε ότι έχει αγγίξει το έσχατο όριο απανθρωπιάς.
Ενώ ο πιο άτυχος είναι αυτός που «έφτασε στην πηγή, αλλά νερό δεν ήπιε».
Όλα αυτά βέβαια σε εποχές όπου οι παραδοσιακές κοινωνίες, με τα όποια καλά και κακά τους, δεν είχαν πέσει στη μέγκενη ενός εκσυγχρονισμού, αδίστακτου οργάνου της εξουσίας και του κέρδους.
Η μόλυνση των γλυκών και των θαλάσσιων υδάτων είναι σήμερα από τις μεγαλύτερες απειλές για τον πλανήτη.
Και αν σήμερα οι εφιαλτικοί «τοπικοί» πόλεμοι του 21ου αιώνα γίνονται πρωτίστως για τις άλλες πηγές ενέργειας, όπως κατ’ εξοχήν το πετρέλαιο, πλησιάζει η ώρα που το πόσιμο νερό, που μειώνεται και μολύνεται όλο και περισσότερο, θα γίνει ίσως η πρώτη αιτία πολέμων. Όλα αυτά ωστόσο συμβαδίζουν με μια γενικότερη συνθήκη.
Το νερό χάνει όλο και πιο πολύ τον χαρακτήρα εκείνο που παλαιότεροι πολιτισμοί αποκαλούσαν «ιερό» και αυτόν του κοινωνικού αγαθού, προσβάσιμου σε κάθε άνθρωπο, που του είχαν προσδώσει οι νεότερες κοινωνίες.
Σοβαρές καταγγελίες που προέρχονται από κοινωνικούς φορείς που αντιστέκονται στην καταστροφή του περιβάλλοντος στην πατρίδα μας, πρωτίστως στο κατατραυματισμένο λεκανοπέδιο όπου προσπαθεί να επιβιώσει ο μισός πληθυσμός της Ελλάδας, μας δείχνουν ότι το καθεστώς του πόσιμου νερού ως αγαθού στο οποίο έχουν δικαίωμα όλοι οι πολίτες δεν έχει απλώς περιοριστεί, αφού το νερό το πληρώνουμε ήδη αδρά, αλλά τείνει να περάσει με διάφορους τρόπους αποκλειστικά στα χέρια εκμεταλλευτικών συμφερόντων που λεηλατούν τη χώρα μας στην εποχή των μνημονίων.
Υπάρχει μια επίμονη αίσθηση ότι, την ώρα που το περιβάλλον στη χώρα βάλλεται πολλαπλά, οι μέρες της ΕΥΔΑΠ ως δημόσιας επιχείρησης είναι μετρημένες.
Και αυτό δεν είναι ανάγκη να γίνει στην αρχή με τρόπο απροκάλυπτο και παταγώδη.
Από την έναρξη της μνημονιακής εποχής έχουμε συνηθίσει σε κοινωνικές και οικονομικές καταστροφές, που μεταμφιέζονται σε «εξορθολογισμό», «μεταρρυθμίσεις», «διαρθρωτικές αλλαγές» και προσφάτως, επί ΣΥΡΙΖΑ, «επαναστάσεις».