Η Επιτροπή Γραμμάτων & Τεχνών του Πολιτιστικού Κέντρου Εργαζομένων ΕΥΔΑΠ καλεί τους συναδέλφους να επισκεφθούν την ΕΚΘΕΣΗ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗΣ του Σπύρου Παπαλουκά, στο νέο κτίριο της Δημοτικής Πινακοθήκης Αθηνών (οδός Λεωνίδου και Μυλλέρου) κοντά στο μετρό «Μεταξουργείο», τηλ.210-3231841, Σάββατο 31 Μαρτίου 2018. EΙΣΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ
ΘΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΞΕΝΑΓΗΣΗ ΜΕ ΤΙΜΗ : 3 € το άτομο (παιδιά-μαθητές-φοιτητές δωρεάν).
Ώρα συγκέντρωσης 11.15πμ στην είσοδο του κτιρίου (από την οδό Λεωνίδου)
Η ΞΕΝΑΓΗΣΗ ΘΑ ΞΕΚΙΝΗΣΕΙ ακριβώς στις 11.30πμ.
Δηλώσεις συμμετοχής με ταυτόχρονη καταβολή του κόστους της ξενάγησης μέχρι την Τετάρτη 28/3/2018 στις συναδέλφους;
- Ελένη Γκουράσα ( ΚΤΊΡΙΟ ΠΕΡΙΣΣΟΥ τηλ.210 214 4690)
- Αντωνάτου Όλγα (ΚΤΙΡΙΟ ΛΑΟΔΙΚΕΙΑΣ τηλ. 210 7495213)
Οι θέσεις είναι περιορισμένες και θα τηρηθεί σειρά προτεραιότητας.
ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟ:
Ο Σπύρος Παπαλουκάς ξεκίνησε το 1939 να εργάζεται ως σύμβουλος σε θέματα πολεοδομίας, χωροταξίας κι εθιμοτυπίας με μετάθεση από τη Διοίκηση Πρωτευούσης στο Δημαρχείο, και στη συνέχεια ανέλαβε τη θέση του διευθυντή της Δημοτικής Πινακοθήκης από το 1941 μέχρι και το 1957. Σίγουρα η έκθεση λόγω του τεράστιου ιστορικού και καλλιτεχνικού εύρους που καλύπτει μέσα στο χρόνο είναι μια πρώτη προσπάθεια τεκμηρίωσης της συλλογής και των συνθηκών που συγκροτήθηκε.
Κατά τη διάρκεια των πολύ δύσκολων χρόνων του πολέμου και της γερμανικής κατοχής, ο Παπαλουκάς θα προστατεύσει την υπάρχουσα συλλογή που περιλαμβάνει ήδη έργα σημαντικών καλλιτεχνών πολλοί από τους οποίους είναι στενοί κι αγαπητοί του φίλοι ως μέλη της Ομάδας Τέχνης, του Ασύλου Τέχνης, του κύκλου των Ελευθέρων Καλλιτεχνών και άλλων ανεξάρτητων μορφών νεότερων και παλαιότερων.
Όπως λέει ο ίδιος: « Όταν διορίστηκα είναι αδύνατον να σας περιγράψω σε τι κατάσταση τα βρήκαֹ μέσα στα νερά, το ένα πάνω στο άλλο. Τα πήρα στα χέρια μου σαν άρρωστα παιδιά και χάιδεψα τα όνειρα τόσων καλλιτεχνών». Πέρα από τις άμεσες προσωπικές του επιλογές θα συνεχίσει να υπερασπίζεται τους καλλιτέχνες με μεγάλο σεβασμό για το έργο τους, τις δυσκολίες της ζωής τους πέρα από προσωπικές διαφορές ή καλλιτεχνικές διενέξεις σε όλη την ιστορική διαδρομή που περιλαμβάνει την Αντίσταση, την Απελευθέρωση της Αθήνας, την κοινωνικοπολιτική κρίση της μεταπολεμικής περιόδου, τον Εμφύλιο πόλεμο και τη εκδημοκρατικοποίηση που ξεκινά δειλά στη δεκαετία του 50. Η ιδιοσυγκρασία και η ευφυΐα του, επιτρέπουν να παρακάμψει πολλά προβλήματα και να καταφέρει να υποστηρίξει μαζί με το καλλιτεχνικό του όραμα και τον αγώνα για μια ελεύθερη Ελλάδα μπρος στον κατακτητή zvgraκαι τους συνεργάτες του και κάθε είδους σφετεριστή της εξουσίας ή της ιστορίας. Θα καταφέρει έτσι, να αγοραστούν για τη Συλλογή της Πινακοθήκης, έργα που κατά περιπτώσεις εκφράζουν καλλιτεχνικές, κοινωνικές και πολιτικές θέσεις, που δεν εκφράζουν τις επίσημες απόψεις των ιθυνόντων. Πετυχαίνει με τη διαλλακτική στάση του μπρος στις επιβολές της εκάστοτε εξουσίας, να επιλέξει το μικρότερο κακό για τη χώρα, για την πόλη της Αθήνας και για την ίδια την τέχνη και τη συλλογή της Πινακοθήκης.
Βασικό ρόλο παίζει ο τρόπος με τον οποίο επικεντρώνει κριτήρια επιλογής και θεματικές ενότητες, τόσο αισθητικά όσο και φιλοσοφικά. Βασική ενότητα αποτελεί το τοπίο ως έκφραση της ελευθερίας, της υποκειμενικότητας και του θαυμασμού της φύσης, αλλά και ως γνώση και καταγραφή της χώρας και του τόπου που έχει αλλάξει τόσες φορές σύνορα.
Παράλληλα με το φυσικό τοπίο, το αστικό τοπίο εκφράζει το χώρο της κυκλοφορίας ατόμων και ιδεών και τη κοινωνική και δημόσια ζωή. Άλλη ενότητα, αποτελούν τα εσωτερικά των σπιτιών οι νεκρές φύσεις, που αποκαλύπτουν την συναισθηματική και την εσωτερική ζωή των ανθρώπων. Η φιλική συνεύρεση, η εργασία και η σχόλη, η ιδιωτικότητα του ατόμου που αποτελούν την κεντρική προσέγγιση της τέχνης ως απεικόνιση της καθημερινότητας των απλών ανθρώπων. Η περιήγηση και συνειδητοποίηση του εύρους της χώρα μας, πέρα από εθνικισμούς και ηθογραφίες( που συνήθως τα χρόνια εκείνα είναι οι τρόποι που οι άνθρωποι αντιλαμβάνονται την Ελλάδα) προσφέρουν στον Παπαλουκά πρόσφορο πεδίο για να αναπτύξει και να συγκεράσει τις διαφορές που συνιστούν τη φύση και τους τόπους, σαν γλώσσες και εκφράσεις και συγκροτούν μέσα από τις διαφορές μας, τον κοινωνικό και πολιτιστικό μας πλούτο. Ο ίδιος ο Παπαλουκάς έχει περιηγηθεί τη χώρα εκτενώς από την κορυφή κάθε βουνού ως το τελευταίο νησί.
Αμιγώς καλλιτεχνικά θα υπερασπιστεί πάντα και ευθέως σημαντικούς καλλιτέχνες που η πολιτεία κι η κοινωνία μας θα αργήσουν να αναγνωρίσουν και που σήμερα ξέρουμε πως αποτελούν τις μεγάλες καλλιτεχνικές προσωπικότητες του περασμένου αιώνα, πέρα από τις συμβάσεις του γούστου, της αγοράς ή της θεσμικής καταξίωσης. Ο Μπουζιάνης, ο Κόντογλου, ο Παρθένης, ο Γαΐτης, ο Εγγονόπουλος, ο Βιτσώρης, ο Ζογγολόπουλος, στέκουν μεταξύ άλλων, πάντα πέρα από τα επίσημα καλλιτεχνικά ρεύματα, είτε συντηρητικά είτε νεωτερικά.
Η έκθεση αυτή, ίσως να μην είναι εντυπωσιακή γιατί δεν περιορίζεται σε «αριστουργήματα» κι ανοίγεται οριζόντια στην καλλιτεχνική ζωή μέσα από τη συγκριτική παρουσίαση της παραγωγή μιας εποχής και μιας κοινωνίας, με όλη τους τη συνθετότητα όπως φαίνεται μέσα από τη συλλογή της Πινακοθήκης και των επιλογών που τη συγκροτούν.
Προτείνει όμως μια ιδιαίτερα σημαντική προσέγγιση, ως αφετηρία μιας ευρύτερης μελέτης της σχέσης τέχνης και εποχής και επιτρέπει να δει κανείς μια δύσβατη και σκοτεινή ακόμα περίοδο της ιστορίας μας μέσα από τις ιδιαιτερότητες και τα ερωτηματικά της, καθώς και μέσα από τον συστηματικό τρόπο ενός σημαντικού καλλιτέχνη και ανθρώπου που έρχεται αντιμέτωπος με αυτές, χωρίς να κάνει εκπτώσεις στο ήθος και τη συνείδησή του.