Από τον ταξικό «αποστάτη»
Ένα από τα προαπαιτούμενα που «οφείλει» να υλοποιήσει η κυβέρνηση, στο πλαίσιο της γ’ αξιολόγησης και του 3ου μνημονίου, είναι και αυτό του περιορισμού ή και της κατάργησης της απεργίας. Στο πλαίσιο αυτό, κινείται άλλωστε και η σύμβαση του ξεπουλήματος των 14 περιφερειακών αεροδρομίων στον -κρατικό, γερμανικών συμφερόντων Όμιλο «Fraport Greece», όπου όσον αφορά στην απεργία:
Σύμφωνα με τη σελ. 18 της σύμβασης, μια απεργία της εναερίου κυκλοφορίας αμέσως θα χαρακτηριστεί από τη FRAPORT ως «Γεγονός Ευθύνης του Δημοσίου», επικαλούμενη διαφυγόντα κέρδη, μείωση του δείκτη επιδόσεων κ.λπ. και θα ενεργοποιούνται άμεσα οι διεκδικήσεις των αποζημιώσεων. Θυμηθείτε το 1985 όπου η αεροπορική εταιρεία KLM έκανε αγωγή και ζητούσε αποζημιώσεις από την ΥΠΑ για την απεργία των ελεγκτών εναερίου κυκλοφορία.
«Γεγονός ευθύνης του Δημοσίου» θεωρείται επίσης και η αδυναμία της Υπηρεσίας Εναερίου Κυκλοφορίας να εξυπηρετήσει συγκεκριμένο αριθμό αεροσκαφών (προσγειο-απογειώσεις) ανά ώρα. Αν, για παράδειγμα, η χωρητικότητα του αεροδρομίου είναι επίσημα προσδιορισμένη 10 κινήσεις την ώρα και συμβεί μια βλάβη σε ένα ραδιοβοήθημα Αεροναυτιλίας VOR / ILS ή ΡΑΝΤΑΡ, η FRAPORT θεωρώντας ότι έχει οικονομική επίπτωση από αυτό, θα εγείρει αξιώσεις οικονομικής αποζημίωσης από το Δημόσιο.
Άρα, τι θα κάνει η κυβέρνηση, προκειμένου να ελαχιστοποιήσει ή ακόμα και να καταργήσει τις απεργίες; Μήπως θα αλλάξει το συνδικαλιστικό νόμο, παρά το ότι επισήμως δεν το λέει ανοιχτά; Η ερώτηση ρητορική…
Για το πλήρες κείμενο της αποικιακής σύμβασης, εδώ.
Δεν είναι μόνο αυτό. Ότι δηλαδή μπορεί να αλλάξει τον νόμο (φυσικά εάν την αφήσουμε, λόγο αντίστασης σαν εργαζόμενοι) για τον συνδικαλισμό και τις απεργίες, αλλά το ότι (με την κυριολεξία) την τοποθετεί υπεύθυνη για την ομαλή τάξη, στις συνολικές εργασίες των αεροδρομίων, προς όφελός της. Δηλαδή ανά πάσα στιγμή θα εγκαλεί την οποιαδήποτε (αστική ή μικροαστική) κυβέρνηση να έχει σε ετοιμότητα τους κατασταλτικούς μηχανισμούς (όλων των ειδών), και να φέρνει , όποτε αυτή θεωρεί (για να μην εκφραστώ με την καθομιλουμένη), ότι πρέπει να παρέμβουν, αποκλειστικά και μόνο, για τα ιδιωτικά της συμφέροντα. Αυτό σημαίνει κυβερνήσεις του χεριού μας.