Αυτός ο πίνακας που συγκρίνει τις κρίσεις, τη χρονική διάρκεια τους και το επίπεδο του ΑΕΠ σε 4 διαφορετικά κράτη και οικονομικές περιοχές είναι αδιάψευστος μάρτυρας του εγκλήματος που συντελείται στη χώρα μέσω των μνημονίων και με πρωταγωνιστικό μοχλό πίεσης το σκληρό νόμισμα.
Βλέπουμε πως η μεγάλη κρίση του 1929 στις ΗΠΑ διήρκεσε περίπου 7 χρόνια και στο τέλος της το ΑΕΠ της χώρας είχε έλθει στα επίπεδα προ κρίσης.Κύριος μοχλός εξόδου από την κρίση ήταν η επιθετική αντιμετώπιση της (μέσω τόνωσης της ζήτησης που ήλθε από αυξήσεις μισθών και περιορισμένη διαγραφή ιδιωτικών χρεών) και η διαχείριση της μέσω της νομισματικής πολιτικής (υποτίμηση).
Η κρίση στις ασιατικές χώρες διήρκεσε 4 χρόνια το πολύ και στο τέλος της το ΑΕΠ των κρατών αυτών ήταν μεγαλύτερο από αυτό προ κρίσης.Κύριος μοχλός αντιμετώπισης της η υποτίμηση των νομισμάτων.
Στην ευρωζώνη, η κρίση… πέρασε και δεν ακούμπησε κι αυτό γιατί τα βάρη της τα σήκωσαν τα κράτη που μπήκαν σε μνημόνια,δηλαδή η Ελλάδα,η Πορτογαλία,η Ιρλανδία,η Κύπρος και εν μέρει η Ισπανία.
Στην Ελλάδα, η κρίση συνεχίζεται αμείωτη και το ΑΕΠ διαρκώς πέφτει γιατί η Ελλάδα, πέρα από το γεγονός ότι σήκωσε τα βάρη της ευρωπαϊκής κρίσης, δεν μπορεί λόγω της συμμετοχής της στην ευρωζώνη να κάνει αυτό που έκαναν τα άλλα κράτη για να βγουν απ’ αυτή (τόνωση ζήτησης μέσω αύξησης μισθών, υποτίμηση νομίσματος)!
Καθίσταται λοιπόν ανάγκη η έξοδος της χώρας από την ευρωζώνη – γεγονός που θα επιφέρει και τη ρήξη με την Ε.Ε. και την έξοδο από αυτήν – και η υιοθέτηση εθνικού νομίσματος ώστε να μπορέσει η χώρα να κάνει τα πρώτα βήματα εξόδου από την κρίση και προς όφελος του λαού.
Φυσικά, το νόμισμα από μόνο του δεν είναι ικανό να λύσει όλα τα προβλήματα μιας και θα πρέπει να γίνει στάση πληρωμών και αθέτηση του χρέους, ακύρωση μνημονίων και εφαρμοστικών νόμων, εθνικοποίηση τραπεζικού συστήματος και των εταιρειών στρατηγικού χαρακτήρα για την οικονομία, παραγωγική ανασυγκρότηση μέσω ενός ριζοσπαστικού φιλολαϊκού προγράμματος.
