Την Δευτέρα 13 Mαΐου το απόγευμα στο ΚΑΝ Ριτσώνας περισσότεροι από 200 συγγενείς, φίλοι, συνάδελφοι και σύντροφοι αποχαιρετήσαμε με μια σεμνή αλλά φορτισμένη από θλίψη και συγκίνηση τελετή, τον αγαπημένο μας Αλέκο, που έφυγε πρόωρα από τη ζωή την Πέμπτη 9/5/2024.
Με την υπόκρουση των σπαρακτικών αποσπασμάτων από τον Επιτάφιο του Γιάννη Ρίτσου σε Μουσική Μίκη Θεοδωράκη “Μέρα Μαγιού μου μίσεψες” και “Ήσουν καλός κι ήσουν γλυκός” και με την παράλληλη προβολή εικόνων από την προσωπική και αγωνιστική του διαδρομή, τον Αλέκο αποχαιρέτησαν κατά σειρά: ο φίλος, συμμαθητής, συνάδελφος, αδελφός και σύντροφός του Πέτρος Μπαστέας, ο Κώστας Λυμπέρης εκ μέρους του ΣΕΚΕΣ, ο Πρόεδρος της ΟΜΕ ΕΥΔΑΠ Δημήτρης Κυρίτσης, εκ μέρους της Συμμαχίας ο Γιώργος Ραντίτσας, εκ μέρους των συμμαθητών του Λίτσα Κουτσομιχάλη, ο για 42 χρόνια συνάδελφός του στην Υπηρεσία Καταμέτρησης Αγάπιος Παπαπαναγιώτου και ο γιός του Νίκος Μερσινιάς.
Ακολουθούν οι ύστατοι αποχαιρετισμοί με τη σειρά που εκφωνήθηκαν:
Πέτρος Μπαστέας
Πολυαγαπημένε μας, Αλέκο,
Συγκεντρωθήκαμε σήμερα εδώ για να σε αποχαιρετίσουμε. Να σε ξεπροβοδίσουμε στο ταξίδι σου προς την αιωνιότητα. Είμαστε όλοι εδώ η Μαρία, ο Νίκος, ο Ιάσωνας, η Μαρίνα, οι αγαπημένοι συγγενείς, οι φίλοι σου, οι συμμαθητές σου, οι συνάδελφοι, οι σύντροφοι και συνοδοιπόροι σου.
Αγαπημένε συμμαθητή, φίλε, σύντροφε, συνάδελφε και αδελφέ.
Ο πόνος αβάσταχτος. Δυσκολευόμαστε, δεν θέλουμε, να σε αποχωριστούμε. Γιατί ήσουν και θα είσαι ένα κομμάτι της ζωής μας έγινες ένα κομμάτι του εαυτού μας.
Θυμάμαι λίγο πριν τα 17 σκεφτόσουν σοβαρά να ενταχθείς στην Εκκλησία και με όπλο τη χριστιανική πίστη να δοθείς στον αγώνα για τη σωτηρία της ψυχής των ανθρώπων. Για κάποιο λόγο που πότε δεν μου εξήγησες ποτέ, ξαφνικά αναρωτήθηκες: όχι αν υπάρχει ζωή μετά θάνατο, αλλά αν υπάρχει ζωή πριν το θάνατο. Και σαν να έδωσες ένα όρκο με τον εαυτό σου αποφάσισες σε αυτή την ηλικία ότι θα αγωνιστείς για να γίνει καλύτερη η ζωή πριν το θάνατο. Η δική σου των γύρω σου και των συνανθρώπων σου. Γιατί από μικρός η οικογένειά σου, σου είχε εμφυσήσει την αγάπη για τον άνθρωπο τον συνάνθρωπο χωρίς όρια και διακρίσεις. Από τότε και μέχρι το τέλος για 56 χρόνια ρίχτηκες στον καθημερινό οργανωμένο αγώνα για τα ιδανικά της αδελφοσύνης, της ισότητας, της κοινωνικής δικαιοσύνης με όραμα μια κοινωνία δίκαιη απελευθερωμένη από το άγος της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.
Ασπάστηκες τις ιδέες του μαρξισμού, τις αξίες και τα οράματα μιας αριστεράς με ένα όνομα αλλά με πολλά επίθετα, όπως έλεγες, μιας αριστεράς αντικαπιταλιστικής, ριζοσπαστικής, ανανεωτικής, διεθνιστικής, φεμινιστικής και οικολογικής. Από τα εφηβικά σου χρόνια παρών σε όλους τους αγώνες του λαού, έζησες χαρές, λύπες, νίκες, ήττες, απογοητεύσεις πάντα με το χαμόγελο και με τη σιγουριά ότι «τίποτα δεν πάει χαμένο» κι ότι «χαμένος είναι μόνο ο αγώνας που δεν δίνεται». Στις δύσκολες και για τους δυο μας ιστορικές μέρες όπως το 1993 και το 2015 και στις ερωτήσεις «και τώρα τι κάνουμε;» θυμόσουν, θυμόμαστε τους στίχους του Μανώλη Αναγνωστάκη: « Κι ήθελε ακόμη πολύ φως να ξημερώσει. Όμως εγώ/ Δεν παραδέχτηκα την ήττα./ Έβλεπα τώρα. / Πόσα κρυμμένα τιμαλφή έπρεπε να σώσω. / Πόσες φωλιές νερού να συντηρήσω μέσα στις φλόγες. / Όρθιος, και μόνος σαν και πρώτα περιμένω.»
Η απώλεια του πατέρα σου, του ινδάλματός σου όπως μου λεγες, σε ανάγκασε από 19 χρονών να δουλέψεις σε εργοστάσιο για να βοηθήσεις την οικογένειά σου. Στη συνέχεια προσλήφθηκες αυτοδίκαια στην ΕΥΔΑΠ λόγω του θανόντος εν υπηρεσία πατέρα σου.
Έλεγες πως δεν το κρυβες ήσουν περήφανος, που ανήκεις στην εργατική τάξη (όπως ο πατέρας σου και οι παππούδες σου) και πάλευες για την δίκια της και την ιστορική της αποστολή.
Για πάνω από 40 χρόνια αγωνίστηκες με πάθος και ανιδιοτέλεια για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των εργαζομένων της ΕΥΔΑΠ.
Αυτοί σε τίμησαν όπως σε άξιζε σε πρόεδρο του Συλλόγου Καταμέτρησης, μέλος του Δ.Σ. του Συλλόγου Προσωπικού και μέχρι πρόσφατα όταν και παραιτήθηκες λόγω της ασθένειάς σου, μέλος για τρεις συνεχόμενες θητείες του Δ.Σ. της Ομοσπονδίας Εργαζομένων ΕΥΔΑΠ.
Σε αγαπούσαν οι φίλοι και σε σέβονταν οι αντίπαλοι για ήσουν ανιδιοτελής, χαμογελαστός, άκουγες και σεβόσουν τις απόψεις των άλλων, αλλά αγωνιζόσουν με πάθος για τη υπεράσπιση των δικαιωμάτων των εργαζομένων.
Πίστεψες στην αξία των δημόσιων αγαθών και την σημασία τους για τη ζωή των ανθρώπων και ίδρυσες το Συμμετοχικό Κίνημα Εργαζομένων και Συνταξιούχων για Δημόσια ΕΥΔΑΠ στην Υπηρεσία της Κοινωνίας αφιερώθηκες στο κίνημα για το Δημόσιο Νερο του οποίου ήσουν δραστήριο στέλεχος από το 2012 όταν και ξεκίνησε η προσπάθεια για την ιδιωτικοποίηση της ΕΥΔΑΠ-ΕΥΑΘ και με σημαντική συμβολή σε όλες τις σημαντικές από τότε μέχρι σήμερα νίκες του κινήματος που απέτρεψαν την ιδιωτικοποίηση του νερού.
Φίλε, αδελφέ και σύντροφε,
Οι άνθρωποι πεθαίνουν πραγματικά μόνο όταν τους ξεχνάνε.
Δεν θα σε ξεχάσουμε, δεν μπορούμε να σε ξεχάσουμε.
Θα ζεις στο νου και στην καρδιά μας.
Γιατί «περήφανα περπάτησες μες στης ζωής τις στράτες» και μας παρέσυρες στο διάβα σου.
Μαζί θα συνεχίσουμε με τη Μαρία, το Νίκος, τον Ιάσωνας, τη Μαρίνα τους εκατοντάδες φίλους και συντρόφους εκεί που απολαμβάναμε την παρέα και το χαμόγελό σου στην διαδήλωση, στο γλέντι, στην παρέα,
«τ’ όνειρό σου θα ανασταίνουμε και το, κάθε σου, γιατί»
Για πάντα.
Αιωνία σου η μνήμη!
Κώστας Λυμπέρης, μέλος γραμματείας ΣΕΚΕΣ για Δημόσια ΕΥΔΑΠ
Νιώθω συντετριμμένος να βρίσκομαι σήμερα εδώ απέναντι και όχι δίπλα στον Αλέκο.
Για να τον αποχαιρετίσω εκ μέρους όλου του ΣΕΚΕΣ και όχι για να συζητήσουμε μαζί του για τα θέματα του νερού και της ΕΥΔΑΠ.
Παρότι εργαζόμασταν για πολλά χρόνια στην ΕΥΔΑΠ, γνώρισα τον Αλέκο μετά το 2010 στη δίνη των μνημονίων. Όταν δημιουργήσαμε το ΣΕΚΕΣ και αποφασίσαμε να δράσουμε για τη σωτηρία του δημόσιου νερού από την άμεση πώληση αρχικά των ΕΥΔΑΠ και ΕΥΑΘ και την ένταξή τους στο Υπερταμείο στη συνέχεια.
Ο Αλέκος είναι ένας από τους βασικούς υπεύθυνους που οι εταιρίες ΕΥΔΑΠ και ΕΥΑΘ ανήκουν πλειοψηφικά στο ελληνικό δημόσιο και όχι σε ιδιωτικά χέρια ή στο υπερταμείο.
Η ελληνική κοινωνία, και ας μην το γνωρίζει, οφείλει στον Αλέκο πολλά και μετρήσιμα. Αρκεί να κάνει μία σύγκριση των λογαριασμών νερού και ρεύματος.
Το κενό που αφήνει ο Αλέκος στο ΣΕΚΕΣ, στο συνδικαλιστικό κίνημα της ΕΥΔΑΠ και στο κίνημα του δημόσιου νερού είναι δυσαναπλήρωτο.
Στο ΣΕΚΕΣ νιώθουμε πάρα πολύ υπερήφανοι που πορευτήκαμε μαζί με τον Αλέκο.
Που συζητήσαμε, αποφασίσαμε και δράσαμε μαζί για τα απλά αλλά και για τα δύσκολα.
Ο Αλέκος όντας ον βαθιά κοινωνικό και πολιτικό, σε κρίσιμες στιγμές, όταν ένιωθε ότι το δίκιο του αγώνα και των αιτημάτων μας συγκρούονταν με τις κομματικές γραμμές δε δίστασε να φεύγει από την ασφάλεια και τα προνόμια της κομματικής σιγουριάς για να υπερασπίσουμε το σωστό. Έτσι σώθηκε το νερό.
Ήταν 40 χρόνια μάχιμος συνδικαλιστής και έλεγε πολλές φορές ότι τα τελευταία 15 χρόνια, που δρούσε μέσω του ΣΕΚΕΣ, ένοιωθε ελεύθερος και ξεδίπλωσε την ιδιαίτερη ικανότητα που είχε να διαπραγματεύεται, χρησιμοποιώντας το υψηλό και ιδιαίτερο αίσθημα χιούμορ, που τον διέκρινε και γενικότερα, για να ενώνει τους εργαζόμενους και να πετυχαίνει τους στόχους που θέταμε.
Στο ΣΕΚΕΣ αναλαμβάνουμε τη μεγάλη ευθύνη να φανούμε αντάξιοι του και συνεχιστές του οράματός του.
Είναι μεγάλη τιμή για μένα που ήθελε να είμαι εξ αυτών που θα τον κατευοδώσουν σήμερα στον πηγαιμό για το ταξίδι προς την αιωνιότητα.
Φίλε Αλέκο, θα ξαναζείς αναμεσά μας όταν μετά τις κινητοποιήσεις θα παραγγέλνουμε, όπως πάντα, «δύο φορές τη σελίδα 2 του μενού», όταν θα σηκώνουμε τα ποτήρια με την μπύρα, όταν θα ακούμε την «άτακτη» στο ρεμπετάδικο.
Με ένα μπουκάλι ΕΥΔΑΠ γεμάτο ελεύθερο, καθαρό νερό βρύσης, για το οποίο τόσες δυνάμεις διέθεσες, σε αποχαιρετούμε αγαπημένε σύντροφε.
Καλό σου ταξίδι…
Δημήτρης Κυρίτσης, Πρόεδρος ΔΣ ΟΜΕ ΕΥΔΑΠ
Αγαπητέ συνάδελφε, αγαπητό μέλος του Δ.Σ. της Ομοσπονδίας αλλά κυρίως αγαπητέ φίλε Αλέκο.
Στην μακρόχρονη γνωριμία μας ομολογουμένως ποτέ δεν πέρασε από το μυαλό μου η σκέψη ότι θα στέκομαι εδώ με μεγάλη θλίψη, για να σου εκφωνήσω επικήδειο λόγο. Δεν είναι εύκολο να το πιστέψω και να το δεχθώ. Δυστυχώς όμως, ο καθορισμός της μοίρας μας και κυρίως ο θάνατος είναι πάνω από την ανθρώπινη δύναμη και έξω από την ανθρώπινη επιθυμία.
Δεν θα ξεχάσω την μέρα που έφυγες από το Διοικητικό μας Συμβούλιο εσπευσμένα μεν, ψύχραιμα όμως δε, όταν έμαθες δυστυχώς για κάποιο πρόβλημα σε εξετάσεις που είχες υποβληθεί. Από τότε, έδωσες μια πολύμηνη, αλλά άνιση δυστυχώς μάχη με γενναιότητα όμως και υποδειγματική αξιοπρέπεια.
Έτσι άλλωστε πορεύτηκες σε όλες τις εκφάνσεις της ζωή σου. Με γενναιότητα, αξιοπρέπεια, με καθαρό και έντιμο λόγο. Υπηρέτησες με πάθος και ευλαβικά τις αξίες σου. Οραματιστής, ανιδιοτελής, χαμογελαστός, ειλικρινής, φιλικός και αλληλέγγυος, πάντα δίπλα στον άνθρωπο. Ευγενικός και ήρεμος, ποτέ δεν ύψωσες τον τόνο της φωνής σου, ποτέ δεν προέβης σε χαρακτηρισμούς.
Η απώλειά σου αγαπητέ Αλέκο είναι δυσβάστακτη για την λατρεμένη σου οικογένεια, για την αγαπημένη σου μητέρα, τους φίλους σου, τους συναδέλφους σου, για την μεγάλη οικογένεια της ΕΥΔΑΠ, για τον άνθρωπο.
Η μνήμη σου θα παραμείνει αξέχαστη και ζωντανή!
Καλό σου ταξίδι φίλε Αλέκο…
Ραντίτσας Γιώργος, εκπρόσωπος Συμμαχίας Εργαζομένων ΕΥΔΑΠ
Αγαπητέ συνάδελφε, και κυρίως αγαπητέ φίλε, Αλέκο!
Έχω την τιμή να σου εκφωνήσω επικήδειο λόγο εκ μέρους της παράταξης της ΣΥΜΜΑΧΙΑΣ.
Δεν θέλω να το πιστέψω και να το δεχθώ. Και όμως, ο καθορισμός της μοίρας μας και κυρίως φυσικά ο θάνατος είναι πάνω από την ανθρώπινη δύναμη και έξω από την ανθρώπινη επιθυμία.
Με μεγάλη θλίψη, με τις καρδιές μας βαριές από τη δυσαναπλήρωτη απώλεια, αποχαιρετάμε σήμερα έναν αγαπητό συνάδελφο, έναν συνδικαλιστή η διαδρομή και η δράση του οποίου συνεισέφεραν στην πολιτική, κοινωνική, οικονομική και συνδικαλιστική ζωή των εργαζομένων στην ΕΥΔΑΠ.
Αποχαιρετάμε κι ένα φίλο, οικογενειάρχη, έναν καλό άνθρωπο, που όσοι γνώρισαν και συνεργάστηκαν μαζί του έχουν να καταθέσουν μόνο θετικές μνήμες.
Ο Αλέκος Μερσινιάς ξεχώριζε για πολλά, χαρακτηριστική όμως ήταν η αγωνιστικότητα, η δημοκρατικότητα και το ήθος του.
Άνθρωπος διακριτικός, αλτρουιστής και ενεργός στις πράξεις και πάνω απ’ όλα ενεργός πολίτης, με συμμετοχή, δράσεις και μετρήσιμο αποτέλεσμα.
Ο Αλέκος έφυγε, αλλά άφησε ανεξίτηλο το αποτύπωμά του στο συνδικαλιστικό κίνημα και τους ανθρώπους του.
Υπηρέτησε με αρχές, με αξίες, με ήθος και ευγένεια, το συνδικάτο.
Κέρδισε δίκαια, με πολλή προσωπική δουλειά και διατηρώντας πάντα χαμηλούς τόνους, την εκτίμηση και το σεβασμό συναδέλφων, εργαζομένων και συνδικαλιστών, ακομη και των πολιτικών του αντιπάλων.
Υποστήριξε με σταθερότητα αρχές και αξίες, και εκπροσώπησε τους συναδέλφους του με εντιμότητα και σεμνότητα.
O Αλέκος Μερσινιάς σε οποιαδήποτε θέση κι αν βρέθηκε, δεν σταμάτησε ποτέ ν’ αγωνίζεται για να γίνει το συνδικαλιστικό κίνημα της ΕΥΔΑΠ συμπαραστάτης και συμμέτοχος στους αγώνες για την προστασία και την ανάπτυξη των κοινωνικών, οικονομικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων. Ήταν παρών στους αγώνες για τη προστασία του νερού αλλα και για τα κεκτημένα των εργαζομένων της ΕΥΔΑΠ.
Για όσους υπηρετούμε το συνδικαλιστικό κίνημα, σε όλους εμάς που είχαμε την τιμή να τον γνωρίσουμε και να συνεργαστούμε, να συμφωνήσουμε ή και να διαφωνήσουμε με αυτόν, ο Αλέκος θα αποτελεί συνεχή πηγή έμπνευσης.
Η αγωνιστικότητα, το ανήσυχο πνεύμα του και η οξυδέρκεια, του επέτρεψαν να υπηρετήσει τους εργαζόμενους και να αγωνιστεί για τα δικαιώματα τους.
Η απώλεια σου δυσβάστακτη αγαπητέ μου Αλέκο, για την σύζυγο σου, τα παιδιά σου, για όλους εμάς.
Έφυγες πρόωρα και ξαφνικά!
Φίλε Αλέκο,
Θα στερηθούμε έντονα την παρουσία σου και την φιλία σου.
Σε αποχαιρετούμε, σήμερα, στο τελευταίο, στο μεγάλο ταξίδι της ζωής σου.
Καλό κατευόδιο, στο δρόμο που θα διανύσεις προς το αιώνιο φως.
Λίτσα Κουτσομιχάλη, εκ μέρους των συμμαθητών του
Αχ ρε Αλέκο, αγαπημένε μας συμμαθητή και φίλε, στο άκουσμα του φευγιού σου παγώσαμε.
Πολύτιμος συνοδοιπόρος μας από τα χρόνια του Λυκείου της Ν. Ερυθραίας, και για κάποιους πιο τυχερούς από το δημοτικό της σχολής Παπαδοπούλου.
Ολα αυτά τα χρόνια κρατήσαμε σφιχτά τα δεσμά που μας έδεναν και ήσουν πάντα παρών στις συναντήσεις μας, βράχος ακλόνητος να μας στηρίζεις με το ήθος , την τιμιότητα , την ανιδιοτελή αγάπη. Ούτε μία φορά δεν ακούστηκε άσχημη κουβέντα από το στόμα σου για κανέναν μας, και με όπλο το γνήσιο και ιδιοφυές σου χιούμορ γινόσουν η ψυχή της παρέας , ο συνδετικός μας κρίκος. Ήσουν ο ιδεολόγος και ο ανθρωπιστής που δέν εμεινες στη θεωρία αλλά το απέδειξες με τις επιλογές και τη στάση ζωής σου στην πράξη.
Με την όμορφη και δεμένη οικογένεια που δημιουργήσατε με τη Μαρία, με τα αγόρια σας που μεγάλωσαν με τις αρχές και τις αξίες που τους μεταφέρατε, πόσο περήφανοι πρέπει να νιώθουν μέσα στην οδύνη τους όλοι.
Πάλευες πάντα με αγωνιστικότητα, ακεραιότητα, και συνέπεια μέχρι το τέλος , όταν από το δωμάτιο του νοσοκομείου , σχολίαζες , νοιαζόσουν, παρακινούσες!
Μας άφησες νωρίς και φτωχύναμε ,είχαμε γίνει κι εμείς μια δεύτερη οικογένεια και θα μας λείψεις Αλέκο, πολύ. Το κενό δυσαναπλήρωτο, ο πόνος βαθύς.
Μας παρηγορεί όμως να σκεφτόμαστε ότι απόψε “Η τετράς η ξακουστή του Πειραιώς” ετοιμάζεται, κουρντίζει τα μπουζούκια. Ο Μάρκος παίζει την εισαγωγή της “’Ατακτης” για να μπεις να χορέψεις στην πίστα του ουρανού, σεμνά και λεβέντικα όπως εσύ ήξερες, σαν ιεροτελεστία , σαν μύηση. Κι ο Τάσος ο άλλος αδικοχαμένος μας, από κάτω γονατιστός θα σου κρατάει το ρυθμό με τα παλαμάκια.
Καλό ταξίδι ακριβέ μας φίλε, θα σε θυμόμαστε πάντα γελαστό στην πρώτη γραμμή. Και θα παραμένεις φάρος αναμμένος στην καρδιά και τη σκέψη μας ,να μας δείχνεις το δρόμο το δικό σου, τον ίσιο, τον καθαρό.
Νίκος Αλεξάνδρου Μερσινιάς
Πατέρα μας Αλέκο,
Σε ευχαριστούμε για ότι μας δίδαξες, στηριζόμενος πάντα στις αξίες, τις αρχές και τα πιστεύω σου, που δεν πρόδωσες ποτέ.
Αφήνεις πίσω σου μια τεράστια παρακαταθήκη, όπου όλους πρέπει να μας εμπνέει, να συνεχίζουμε να ζούμε και να διεκδικούμε, με γνώμονα την αλληλεγγύη και την αγάπη για τον συνάνθρωπο.
Έδωσες πολλές και άνισες μάχες, δείχνοντάς μας πως δεν πρέπει να τα παρατάμε ποτέ και να διεκδικούμε το ακατόρθωτο.
Κέρδισες το σημαντικότερο. Τον σεβασμό και την αγάπη όλων, είτε συμφωνούσαν, είτε διαφωνούσαν μαζί σου.
Σας ευχαριστούμε πολύ όλους που τιμήσατε με την παρουσία σας τη μνήμη του, σεβόμενοι την τελευταία επιθυμία του.
