γράφει ο Γιάννης Φασουλάς, συνταξιούχος, πρώην Πρόεδρος Συλλόγου Προσωπικού ΕΥΔΑΠ (1980-1988)
Γράφτηκαν, και θα γραφτούν πολλά για την κακή διαχείριση των οικονομικών της ΟΜΕ-ΕΥΔΑΠ και κάποιων σωματείων. Γενικότερα τα τελευταία χρόνια δεν είναι η πρώτη φορά – και φοβάμαι ούτε και η τελευταία – που βλέπουμε αυτή την κατάντια. Και σε άλλες ομοσπονδίες και σωματεία παρατηρούνται τέτοια φαινόμενα. Ευτυχώς όχι σε όλους. Γιατί υπάρχουν και εκείνα τα συνδικάτα – τα ταξικά συνδικάτα – που διαχειρίζονται με σύνεση και υψηλό αίσθημα ευθύνης τα οικονομικά τους.
Έχει ίσως σημασία να κάνω μια αναφορά στα της ΕΥΔΑΠ.
Το 1980 η ΕΣΚ αναδείχθηκε πλειοψηφία στον σύλλογο Προσωπικού. Και τότε ξεκίνησαν για πρώτη φορά στην ΕΥΔΑΠ , οι επισκέψεις του Δ.Σ στους χώρους δουλειάς , μακρινούς και κοντινούς.
Δεν υπήρχαν τότε συνδικαλιστικές άδειες. Οσοι συμμετείχαμε χρησιμοποιούσαμε είτε ρεπό είτε κανονική άδεια.
Με απόφαση του Δ.Σ του συλλόγου (πρόεδρος εγώ, Γεν. Γραμματέας ο Δημήτρης Ζαγορίτης, και μέλη του οι Γιάννης Πατεράκης, Μιχάλης Ζωιδης , Δέσποινα Κόττα, Γιώργος Χουχουλής, Τάκης Μουσούρης και άλλοι) δεν πέρναμε οδοιπορικά . Αν πηγαίναμε στον Μόρνο μέναμε σε σπίτια συναδέλφων. Τα έξοδα για φαγητό, τα βάζαμε από την τσέπη μας.
Γιατί πιστεύαμε ότι ο συνδικαλισμός είναι ιδεολογία. Είναι μεράκι. Αν θέλεις να προσφέρεις, το κάνεις αφιλοκερδώς, αν όχι κάθεσαι σπίτι σου.
Πιστεύαμε ότι αν αρχίσεις να αμείβεσαι, δεν θα σταματούσε το πράγμα εκεί. Θα είχε και συνέχεια, και δυστυχώς δεν πέσαμε έξω.
Το 1988 η ΕΣΚ έχασε τις εκλογές στον σύλλογο Προσωπικού. Την ευθύνη ανέλαβε η ΠΑΣΚΕ, που από το 1982 ( αν θυμάμαι καλά ) είχε και την απόλυτη πλειοψηφία στην Ομοσπονδία. Και άρχισαν τα παρατράγουδα….
Με ευθύνη της ΠΑΣΚΕ και με την σταθερή υποστήριξη της ΔΑΚΕ, άρχισαν τα οδοιπορικά. Για όλα !
Στην αρχή σε όσους έφερναν αποδείξεις και στην συνέχεια κανονικό μηνιάτικο σε όλους. Ακόμη και για πάρκινγκ στην Αθήνα.
Και βέβαια δεν έμειναν εκεί. Άρχισαν οι αμοιβές για όσα συνδικαλιστικά στελέχη έπαιρναν μέρος σε πειθαρχικά και υπηρεσιακά συμβούλια ως εκπρόσωποι των εργαζομένων.
Τα στελέχη της ΕΣΚ με γραπτή δήλωση τους, αρνήθηκαν αυτές τις αμοιβές, δεν τις έπαιρναν. Και τις κατάγγειλαν με ανακοίνωση σε όλο το προσωπικό.
Ακολούθησε η συλλογική σύμβαση για χρονιάτικη επιχορήγηση της ομοσπονδίας από την διοίκηση της ΕΥΔΑΠ. Το σκεπτικό μας ήταν απλό. Όταν ο εργοδότης σου σε επιδοτεί τι είδους σοβαρό αγώνα θα κάνεις για να διεκδικήσεις για τους εργαζόμενους;
Καταψηφίσαμε την πρόταση και…εισπράξαμε την χλεύη των συνδικαλιστών των παρατάξεων ΠΑΣΚΕ – ΔΑΚΕ, ( όπως μας είχαν χλευάσει και για τα οδοιπορικά κ.λ.π. ) ότι δεν ξέρουμε από σύγχρονο συνδικαλισμό και ότι έχουμε μείνει εκατό χρόνια πίσω…
Βλέπαμε που θα καταλήξει όλο αυτό. Ο θυμόσοφος λαός μας το έχει διατυπώσει με πολλούς τρόπους. «Αν αρχίζεις να απλώνεις το χέρι σου, δεν το μαζεύεις εύκολα». Γιατί αν θεωρήσεις ότι “δικαιούσαι” αυτά τα χρήματα, τότε τα κάνεις μέρος του μισθού σου. Και αν δεν τα παίρνεις…σου λείπουν.
Πριν κλείσω θέλω να αναφερθώ και σε κάτι ακόμη.
Το 2002 προκηρύχθηκαν προσλήψεις μέσω ΑΣΕΠ στην ΕΥΔΑΠ. Η ομοσπονδία ζήτησε στις 5 επιτροπές (λόγω των πολλών ειδικοτήτων) να συμμετέχει και ένας συνδικαλιστής από το Δ.Σ της ομοσπονδίας. Το αίτημα έγινε δεκτό και ορίστηκαν με απόφαση του Δ.Σ της ομοσπονδίας. Ενας από τους πέντε ήμουν εγώ. Οι υπόλοιποι ήταν τρεις της ΠΑΣΚΕ και ένας της ΔΑΚΕ. Η προκήρυξη έγραφε για αμοιβή στα μέλη των επιτροπών. Την πρώτη μέρα που πήγα κατέθεσα εγγράφως ότι δεν θέλω αμοιβή. Άλλωστε όπως αποδείχτηκε οι διαδικασίες γίνονταν μέσα στο ωράριο. Ελάχιστες φορές υπερβήκαμε για καμιά ώρα το ωράριο εργασίας.
Όταν τέλειωσαν οι διαδικασίες πήρα την κανονική μου άδεια, και όταν επέστρεψα και πήρα τον φάκελο πληρωμής είδα ότι είχε 1500 ευρώ παραπάνω. Ρώτησα το μισθολόγιο και μου απάντησαν ότι ήταν το μισό της αμοιβής μου για την συμμετοχή μου στην επιτροπή. Τα άλλα 1500 ευρώ θα τα έβαζαν τον επόμενο μήνα!
Με νέα γραπτή δήλωση μου διαμαρτυρήθηκα και επέστρεψα τα χρήματα.
Το ερώτημα που πιθανώς γεννιέται είναι αν όλα τα παραπάνω, και πιθανόν και άλλα ήταν παράνομα. Η απάντηση είναι όχι. Όλα γίνονταν με αποφάσεις του Δ.Σ της ομοσπονδίας. Όμως το νόμιμο δεν σημαίνει και ηθικό.
Σήμερα η κατάσταση στην ΕΥΔΑΠ έχει αλλάξει. Όλα είναι στον αέρα ( ξεπούλημα, αμοιβές, εργασιακές σχέσεις κλπ.} Το ίδιο και για τους συνταξιούχους.
Την πρώτη ευθύνη την έχουν οι πολιτικοί όλων των κυβερνήσεων. Όμως μεγάλη ευθύνη έχει αυτό το συνδικαλιστικό κίνημα που εκτρέφει τέτοιους “συνδικαλιστές”.
Ευθύνη έχουν και όσοι τους ψηφίζουν. Στην ΕΥΔΑΠ είμαστε λίγο – πολύ όλοι γνωστοί.
Τι ωθεί τελικά ένα κομμάτι των ψηφοφόρων να θρέφουν να με την ψήφο τους τέτοια φαινόμενα;
Δεν καταλαβαίνουν ότι αν ένας συνδικαλιστής αμείβεται για αυτά που είναι υποχρεωμένος να κάνει, τότε ο μόνος λόγος που θέλει να επανεκλεγεί είναι για να διατηρήσει τα προνόμια που απέκτησε;
Και τότε δεν αργεί η μέρα – καλή ώρα σήμερα – που αυτός ο συνδικαλιστής θα σκεφτεί ότι αφού « τρέχει » για τα προβλήματα των εργαζομένων « δικαιούται » …δυο καλά κουστούμια και μια έξτρα διασκέδαση στα μπουζούκια με τα λεφτά των εργαζομένων…
Λύσεις υπάρχουν. Ας ψάξουμε με ειλικρίνεια να τις βρούμε. Μα πριν από όλα μην τα ρίξουμε όλα γενικώς στο συνδικαλιστικό κίνημα. ΔΕΝ είναι όλοι ίδιοι. Ένα καλά οργανωμένο ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα είναι μια από τις λίγες ελπίδες που μας έχουν μείνει.
Να αλλάξουμε όσους φθαρμένους μας εκπροσωπούν. Αλλά και τους άλλους που θα επιλέξουμε, πρέπει πάντα να τους ελέγχουμε. Δεν τελειώνει το καθήκον μας με μια ψηφοφορία. Χρειάζεται παρουσία, προτάσεις, ανησυχίες. Χρειάζεται ταξικό κριτήριο και για την εκλογή των σωστών εκπροσώπων και για τις προτάσεις για την λύση των προβλημάτων.