πηγή efsyn.gr
Συντάκτης: Στέργιος Ζιαμπάκας
Με προσπάθεια ενεργοποίησης αυτοματισμών σε βάρος των δημοσίων υπαλλήλων, και κατ’ επέκταση του κοινωνικού χαρακτήρα του Δημοσίου, μοιάζει η πρόσφατη παρέμβαση του ΣΕΒ, μέσω της οποίας ουσιαστικά επανέρχεται το αίτημα για μισθολογικές περικοπές και απολύσεις στη Δημόσια Διοίκηση.
Ο «υπερτροφικός δημόσιος τομέας» αντιπαραβάλλεται με την «εξουθενωμένη ιδιωτική οικονομία» στον τίτλο του εβδομαδιαίου δελτίου του ΣΕΒ, ενώ το περιεχόμενο της επισκόπησης φαίνεται περισσότερο να δίνει επιχειρήματα σε όσους εύχονται την προς τα κάτω εξίσωση εργαζομένων σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα.
Και μάλιστα με «επιλεκτική χρήση ανόμοιων και μη συγκρίσιμων μεταξύ τους στοιχείων», όπως απαντά το αρμόδιο για τη Διοικητική Ανασυγκρότηση υπουργείο, που κατηγορεί τον ΣΕΒ για «λαθροχειρίες και παραπληροφόρηση».
«Λαθροχειρία»
Σύμφωνα με ανακοίνωση του υπουργείου, ο ΣΕΒ χρησιμοποιεί στοιχεία της Eurostat που εμφανίζουν τη μισθολογική δαπάνη του Ελληνικού Δημοσίου για το 2015 να είναι, ως ποσοστό επί του ΑΕΠ, υψηλότερη από τον μέσο ευρωπαϊκό όρο (12,2% έναντι 10,2% στην Ε.Ε.).
Ομως, η καθαρή μισθολογική δαπάνη για το 2015 ανέρχεται σε 9% του ΑΕΠ (15,8 δισ. ευρώ), σύμφωνα με τα στοιχεία του υπουργείου –δηλαδή πολύ κάτω από τον μέσο ευρωπαϊκό όρο.
Οπως εξηγεί το υπουργείο, η μισθολογική δαπάνη που δημοσιεύει η Eurostat, εκτός από μισθούς και ημερομίσθια, περιλαμβάνει τις πραγματικές (εργοδοτικές εισφορές), αλλά και τις τεκμαρτές κοινωνικές εισφορές, με τις τελευταίες να μην αποτελούν πληρωμές.
«Πρόκειται για ελλιπή ενημέρωση ή για λαθροχειρία;», ρωτά δηκτικά η Βασ. Σοφίας τον ΣΕΒ.
Μείωση μισθών κατά 31%
Από το 2010 έως το 2015, η συνολική μισθολογική δαπάνη στο Δημόσιο μειώθηκε κατά 24%, ενώ η καθαρή μισθολογική δαπάνη μειώθηκε κατά 31%, σύμφωνα με στοιχεία που γνωστοποίησε ο αναπληρωτής υπουργός Εσωτερικών και Διοικητικής Ανασυγκρότησης, Χρ. Βερναρδάκης.
Την ίδια περίοδο, η ποσοστιαία μείωση του ΑΕΠ σε ονομαστικές τιμές αγγίζει το 22%.
Βάσει των ίδιων στοιχείων, η μείωση της συνολικής μισθολογικής δαπάνης στο Δημόσιο από το 2009 -πριν η χώρα εισέλθει στη μνημονιακή περίοδο- έως το 2015 ανέρχεται στο 31%, ενώ η μείωση της καθαρής μισθολογικής δαπάνης (για την ίδια περίοδο) στο 39%.
Μεταξύ 2009 και 2015 το ΑΕΠ μειώνεται κατά 26% -πάλι δηλαδή η μείωση των μισθολογικών δαπανών καταγράφει μεγαλύτερα ποσοστά.
Μνημονιακή καθίζηση
Οι ισχυρισμοί που θέλουν το Δημόσιο να μένει αλώβητο από την κρίση έχουν καταρριφθεί προ πολλού.
Ας δούμε ορισμένα στοιχεία:
◼ Από το 2009 μέχρι το 2013, οι αποδοχές των δημοσίων πολιτικών υπαλλήλων κατέγραψαν μεσοσταθμικές μειώσεις από 25% έως 38%, ενώ στα ειδικά μισθολόγια οι περικοπές κυμάνθηκαν από 21% έως 35%, ανάλογα με τον βαθμό του εργαζομένου, σύμφωνα με στοιχεία του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους («Εφ.Συν.», 21/3/2015: «Πέντε χρόνια μισθολογικής καθίζησης»).
◼ Από τον Δεκέμβριο του 2009 ώς τον Δεκέμβριο του 2015 οι απασχολούμενοι στο Δημόσιο (με κάθε σχέση εργασίας) μειώθηκαν κατά 275.312 («Εφ.Συν.», 19/2/2016: «Ο ασφυκτικά “στενός” δημόσιος τομέας»).
Στη γραμμή τρόικας
Η απαίτηση για περικοπές μισθών στο Δημόσιο, καθώς και για απολύσεις υπαλλήλων, έχει τεθεί επανειλημμένα από τους δανειστές.
Είναι ένα ερώτημα αν ο ΣΕΒ την επαναφέρει σε ρόλο «τρόικας εσωτερικού»…
Η πολιτική συναντίληψη βιομηχάνων και δανειστών δεν αποτελεί είδηση. Ειδικά για τον δημόσιο τομέα, επιβεβαιώθηκε περίτρανα στην κριτική που άσκησαν πρόσφατα στο Εθνικό Μητρώο Επιτελικών Στελεχών Δημόσιας Διοίκησης.
Αμφότεροι -βάσει έγγραφων θέσεών τους, που μοιάζουν σαν… αντιγραμμένες- διαμαρτύρονταν για τον «αποκλεισμό της πρόσβασης σε έμπειρο και καταξιωμένο ανθρώπινο δυναμικό από τον ιδιωτικό τομέα» από το Μητρώο («Εφ.Συν.», 23/2/2016: «Οι “περιστρεφόμενες πόρτες»” Ν.Δ.-δανειστών»).
Η αλήθεια είναι ότι το υποστελεχωμένο Δημόσιο απασχολεί πληθώρα έμπειρων, εξειδικευμένων και προσοντούχων εργαζομένων.
Αν οι μισθοί τους συγκριθούν με αυτούς των συναδέλφων τους στον ιδιωτικό τομέα, είναι πολύ χαμηλότεροι.
Η αντίθεση του δημόσιου τομέα με τον ιδιωτικό είναι ότι στον πρώτο έχουν διατηρηθεί εργασιακά κεκτημένα, έπειτα από δυναμικούς αγώνες των υπαλλήλων του.
Και βέβαια, ακόμη μια αλήθεια που δεν επιδέχεται αμφισβήτηση είναι ότι το δόγμα του μικρότερου κράτους σημαίνει ουσιαστικά και μικρότερο κοινωνικό κράτος.