«Το ΚΚΕ απευθύνεται σε κάθε τίμιο εργαζόμενο στον κλάδο, ανεξάρτητα από σχέση εργασίας. Απευθύνεται στον μόνιμο, στον εργολαβικό, στον εργαζόμενο με “μπλοκάκι”, στον οχτάμηνο, στον φοιτητή και στον σπουδαστή, στον μισθωμένο.
Βρισκόμαστε σε μια κρίσιμη περίοδο, όπου έχουν ενταθεί οι διαδικασίες για περαιτέρω ιδιωτικοποιήσεις στον κλάδο του νερού, φυσικά και της ΕΥΔΑΠ.
Οι διαβεβαιώσεις της διοίκησης πως η ΕΥΔΑΠ θα παραμείνει δημόσια είναι χωρίς περιεχόμενο, αφού και με δημόσιο έλεγχο η ΕΥΔΑΠ λειτουργεί ήδη με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, δηλαδή με μοναδικό στόχο την αύξηση του ποσοστού κερδοφορίας της.
Πάνω σε αυτή τη βάση:
- Στους χώρους που δραστηριοποιούνται εργολάβοι γίνονται απολύσεις, μειώσεις αποδοχών και παροχών, γενικά υπάρχει κλίμα τρομοκρατίας.
- Με υπογραφή των ξεπουλημένων ηγεσιών του εργοδοτικού – κυβερνητικού συνδικαλισμού το 2012 και 2015, έγιναν περικοπές στους μόνιμους εργαζόμενους κατά 35% μεσοσταθμικά, και σε ένα σημαντικό τμήμα τους ξεπερνούν ακόμα και το 45%.
- Πάγωμα και μειώσεις αποδοχών γίνονται από το 2007 στους μισθωμένους.
- Υπάρχουν σήμερα 9 διαφορετικές σχέσεις εργασίας που βαθαίνουν το βαθμό εκμετάλλευσης του εργατικού δυναμικού της.
- Η τιμή του νερού έχει αυξηθεί κατά 150% σε σχέση με το 1999, ενώ σε άλλες υπηρεσίες περισσότερο από 100% (αποχέτευση κ.λπ.).
- Εγινε δραματική μείωση του μόνιμου προσωπικού (50% σε σχέση με το 2003 και 70% σε σχέση με το 1995). Τα ποσοστά είναι κατά πολύ μεγαλύτερα, αν πάρουμε υπόψη πως το αντικείμενο της ΕΥΔΑΠ έχει αυξηθεί κατά 40%.
- Οι εντολές διακοπής νερού και αφαίρεσης μετρητών στη λαϊκή οικογένεια που δύσκολα τα φέρνει βόλτα είναι χιλιάδες κάθε μήνα, γίνονται ακόμα και για οφειλή 100 ευρώ».
«Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, μπροστά στην 3η “αξιολόγηση”, επισπεύδει τις διαδικασίες πώλησης. Στην πραγματικότητα το νερό είναι ένα χρυσοφόρο πεδίο κερδοφορίας, αφού σε Αττική και Θεσσαλονίκη εξασφαλίζει σε μια χούφτα καπιταλιστές περισσότερους από 5.000.000 πελάτες.
ΕΥΔΑΠ και ΕΥΑΘ έχουν έτοιμες εγκαταστάσεις (που τις έχει πληρώσει ο ελληνικός λαός), χαμηλό κόστος μεταφοράς, αφού το νερό φτάνει με φυσική ροή στα διυλιστήρια, ειδικότερα η ΕΥΔΑΠ έχει τρία κέντρα επεξεργασίας λυμάτων (της Ψυτάλλειας είναι το δεύτερο μεγαλύτερο στην Ευρώπη) και ετοιμάζεται να παραλάβει άλλα δύο.
Η ιδιωτικοποίηση του νερού έχει δρομολογηθεί από το 1992 και τη συνθήκη του Μάαστριχτ, πολύ πριν εκδηλωθεί η οικονομική καπιταλιστική κρίση το 2008. Να θυμηθούμε πως το μοναδικό κόμμα που καταψήφισε τότε τη συνθήκη του Μάαστριχτ ήταν το ΚΚΕ. Αντίθετα, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, και Συνασπισμός (οι “πρόγονοι” του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ) την είχαν υπερψηφίσει.
Σήμερα, η περαιτέρω ιδιωτικοποίηση και το πέρασμα των ΕΥΔΑΠ – ΕΥΑΘ στο Υπερταμείο θα σημάνουν αυτόματα τη λειτουργία τους με ακόμα πιο έντονα ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια. Αυτό θα φέρει νέες αντεργατικές ανατροπές, όπως:
- Απολύσεις εργαζομένων και πρόσληψη φτηνότερων, χωρίς δικαιώματα. Ηδη υπάρχει σε εξέλιξη διαδικασία που πετάει στο δρόμο εργαζόμενους που δουλεύουν στην ΕΥΔΑΠ πάνω από 30 χρόνια.
- Νέες μειώσεις αποδοχών.
- Υπονόμευση και κατάργηση της Υγειονομικής Υπηρεσίας.
- Μεγαλύτερη εντατικοποίηση, υποβάθμιση των συνθηκών υγιεινής και ασφάλειας στην εργασία.
Επιπτώσεις όμως θα έχουν συνολικά η εργατική τάξη και η λαϊκή οικογένεια. Είναι σαφές πως όταν η διαχείριση του νερού γίνεται με βάση την καπιταλιστική κερδοφορία:
- Το πρώτο που μπαίνει σε αμφισβήτηση είναι το δικαίωμα πρόσβασης σε αυτό. Ηδη σε όσους αδυνατούν να πληρώσουν η ΕΥΔΑΠ κόβει το νερό, αυτό θα γίνεται πιο συχνά και σε πολύ περισσότερους.
- Το νερό και οι υπόλοιπες σχετικές υπηρεσίες, από ακριβές που είναι σήμερα, θα γίνουν πανάκριβες, τη στιγμή που πιο πολλά λαϊκά νοικοκυριά δυσκολεύονται να τα φέρουν βόλτα, λόγω της συνολικής αφαίμαξης του εισοδήματός τους.
- Θα μπει σε κίνδυνο η υγεία της λαϊκής οικογένειας από την υποβάθμιση της ποιότητας του νερού και λόγω των παλαιωμένων δικτύων που δε θα συντηρούνται, επειδή για τους καπιταλιστές είναι κόστος που μειώνει την κερδοφορία τους.
Η πείρα από την ιδιωτικοποίηση του νερού σε άλλες χώρες επιβεβαιώνει τα προηγούμενα. Στη Βρετανία οι ιδιωτικοποιήσεις τη δεκαετία του 1990 έφεραν άμεσα αυξήσεις 50% στην τιμή του νερού, που σε ορίζοντα 15ετίας έφτασαν το 245%. Ταυτόχρονα, υποβαθμίστηκαν οι παρεχόμενες υπηρεσίες ύδρευσης – αποχέτευσης.
Στην Αργεντινή, όταν το 1993 δόθηκε η διαχείριση του νερού και των αστικών λυμάτων στη SUEZ και σε μια ακόμα ισπανική εταιρεία, αύξησαν την τιμή του νερού κατά 85% έως το 2002, ενώ διαπιστώθηκε πως επεξεργάζονταν μόνο το 12% των λυμάτων και το 88% το έριχναν χωρίς επεξεργασία στον ποταμό Ρίο ντε λα Πλάτα, προκαλώντας τεράστια οικολογική καταστροφή.
Στο Παρίσι, η ιδιωτικοποίηση έφερε αυξήσεις 265% στο νερό σε διάστημα 13 ετών, ενώ στο Βερολίνο, από το 1999 που δόθηκε για ιδιωτικοποίηση ποσοστό 49,9%, αυξανόταν κάθε χρόνο η τιμή του από 15 – 20%, ενώ το προσωπικό μειώθηκε κατά 2.000 εργαζόμενους».
«Για τη συνεχή επιδείνωση της κατάστασης στο νερό, είναι σαφείς οι ευθύνες όλων των αστικών κομμάτων. Τόσο η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, όσο και αυτά που βρίσκονται στην αντιπολίτευση, στηρίζουν τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης που έχει προμετωπίδα την ιδιωτική πρωτοβουλία. Το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ παλιότερα προχώρησαν σταδιακά σε μερική ιδιωτικοποίηση του νερού. Σήμερα τα ίδια αυτά κόμματα εγκαλούν την κυβέρνηση πως καθυστερεί να φέρει την ανάπτυξη που έχει υποσχεθεί στο μεγάλο κεφάλαιο, πως καθυστερεί την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας.
Αυτό δεν είναι αλήθεια, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ προχωρά π.χ. την περαιτέρω ιδιωτικοποίηση του νερού με γοργούς ρυθμούς. Πρόσφατα μάλιστα χαράτσωσε για άλλη μια φορά τα φτωχά λαϊκά στρώματα, βάζοντας περιβαλλοντολογικό τέλος κατανάλωσης σε ύδρευση, άρδευση και σε πηγάδια, εξασφαλίζοντας πιο πολλά κέρδη για όσους επενδύσουν στο νερό.
Στην υπεράσπιση του καπιταλισμού είναι ορκισμένοι και οι εγκληματίες της φασιστικής οργάνωσης ΧΑ. Γι’ αυτό έχουν κάνει περισσότερες από 200 Ερωτήσεις και προτάσεις υπέρ εφοπλιστών και άλλων καπιταλιστών στη Βουλή. Γι’ αυτό “βγάζουν σπυράκια” σε οποιαδήποτε εργατική διεκδίκηση. Γι’ αυτό έχουν στήσει δουλεμπορικό στο Πέραμα, που εξασφαλίζει φτηνό εργατικό δυναμικό, χωρίς δικαιώματα σε εργολάβους και άλλους εργοδότες. Γι’ αυτό είναι ο πιο χαρακτηριστικός απεργοσπαστικός μηχανισμός.
Σηκώνουν σκόνη χρησιμοποιώντας εθνικιστικές κορόνες, για να κρύψουν ότι το μίσος τους είναι βαθιά ταξικό. Κάνουν δολοφονικές επιθέσεις αδιάκριτα σε Ελληνες και μετανάστες, σε κατατρεγμένους, σε αγωνιστές. Είναι εχθροί των εργατών, γι’ αυτό πρέπει να απομονώνονται αποφασιστικά.
Μεγάλη συμβολή στις αντεργατικές εξελίξεις έχουν οι εργοδοτικοί – κυβερνητικοί συνδικαλιστές. Δεν ξεχνάμε πως το 1999 και μπροστά στην εισαγωγή της ΕΥΔΑΠ στο χρηματιστήριο, καλούσαν τους εργαζόμενους να αγοράσουν μετοχές, “πνίγοντας” τότε όποιες διαθέσεις υπήρχαν για αντίσταση στη μετοχοποίηση.
Σήμερα κάνουν ό,τι μπορούν για να δημιουργήσουν εικόνα θετικών εξελίξεων στην ΕΥΔΑΠ, για να αποσπάσουν την προσοχή των εργαζομένων από τη γενική αντιλαϊκή πολιτική που αφορά και το νερό. Στήνοντας βιομηχανία παραγωγής δικών, καλλιεργούν προσδοκίες για λύσεις μέσω δικαστηρίων. Ετσι βάζουν τους εργαζόμενους στην αναμονή και δίνουν χρόνο σε κυβέρνηση και διοίκηση της ΕΥΔΑΠ να προχωρούν ανενόχλητες τα αντεργατικά τους σχέδια.
Ακολουθούν τακτική διάσπασης των εργαζομένων πιο έντονα από ποτέ, αφού πέρα από τα 11 σωματεία που διατηρούν, αφήνουν ασυνδικάλιστους περίπου 1.000 εργαζόμενους στην ΕΥΔΑΠ με ελαστικές και άλλες σχέσεις εργασίας. Με αυτόν τον τρόπο, τους στερούν το δικαίωμα να παλέψουν για μια καλύτερη ζωή, αποκλείοντας ταυτόχρονα σημαντικές δυνάμεις από τον οργανωμένο αγώνα.
Ο εργοδοτικός – κυβερνητικός συνδικαλισμός και στην ΕΥΔΑΠ προωθεί τη λογική του συμβιβασμού και του κοινού συμφέροντος με τον ταξικό αντίπαλο. Τη διεκδίκηση στα πλαίσια “του εφικτού και του νόμιμου”, στην κατεύθυνση “της κοινωνικής και εργασιακής ειρήνης”, της πολιτικής σταθερότητας, που τόσο πολύ χρειάζονται οι καπιταλιστές για να πετυχαίνουν μεγάλα ποσοστά κερδοφορίας».
«Η εργατική τάξη πρέπει να απεγκλωβιστεί από αυτούς όσο πιο σύντομα γίνεται. Για να παλέψει, ανάμεσα σε άλλα, ενάντια σε κάθε μορφή ιδιωτικοποίησης, άμεσης ή έμμεσης. Να διεκδικήσει μείωση των τιμών χρήσης ηλεκτρικού, πετρελαίου, φυσικού αερίου, νερού για την κατανάλωση των εργατικών – λαϊκών νοικοκυριών, για τους αγρότες.
Να παλέψει για την ακύρωση του νομοθετικού πλαισίου της “απελευθέρωσης” στρατηγικών τομέων της οικονομίας, όπως η ύδρευση, η Ενέργεια, οι τηλεπικοινωνίες, οι μεταφορές.
Το ΚΚΕ δεν συμφωνεί με τη θέση των άλλων δυνάμεων πως το νερό είναι σήμερα δημόσιο κοινωνικό αγαθό, γιατί και σήμερα αποτελεί εμπόρευμα. Αγωνίζεται όχι μόνο για τη ματαίωση των νέων μεθοδεύσεων της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, αλλά και για την ανατροπή της υφιστάμενης κατάστασης στο νερό.
Σήμερα, η διαχείριση του νερού προς όφελος του λαού προϋποθέτει έναν άλλο δρόμο ανάπτυξης, με κοινωνικοποιημένα τα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, κεντρικό σχεδιασμό και εργατικό έλεγχο. Απαιτεί εργατική εξουσία και κοινωνικοποιημένη οικονομία όπου η γη, οι υδάτινοι πόροι, τα δάση, τα εργοστάσια επεξεργασίας νερού, τα δίκτυα ύδρευσης – άρδευσης, η υποδομή αποχέτευσης και επεξεργασίας λυμάτων, θα αποτελούν κοινωνική ιδιοκτησία και όχι εμπόρευμα.
Απαιτεί επιστημονικό κεντρικό σχεδιασμό, με ολοκληρωμένη διαχείριση των υδατικών πόρων.
Σε αυτό το πλαίσιο, ο Ενιαίος Κρατικός Φορέας Διαχείρισης του Νερού, που προτείνει το ΚΚΕ, θα υλοποιεί αυτή την πολιτική, και ο Ενιαίος Κρατικός Φορέας Κατασκευών θα σχεδιάζει και θα υλοποιεί τα έργα που θα καλύπτουν το σύνολο των λαϊκών αναγκών για παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας, θα στηρίζει την εγχώρια αγροτική και βιομηχανική παραγωγή, θα επιδιώκει την ισόρροπη ανάπτυξη των περιφερειών, την προστασία του περιβάλλοντος και της δημόσιας υγείας.
Είναι απαραίτητο οι εργαζόμενοι στο νερό, συνολικά η εργατική τάξη, η νεολαία, οι γυναίκες, τα φτωχά λαϊκά στρώματα, να συνδυάσουν την πάλη για τη μη ιδιωτικοποίηση του νερού με την πάλη για την υλοποίηση της πολιτικής πρότασης του ΚΚΕ, της μόνης ικανής να εξασφαλίσει το νερό ως κοινωνικό αγαθό.
Σήμερα, πιο αναγκαία και επίκαιρη από ποτέ προοπτική για την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα είναι η πρόταση του ΚΚΕ για αποδέσμευση από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ με εργατική εξουσία, είναι ο σοσιαλισμός – κομμουνισμός».