γράφει η Άννα Μάλλιου
Ποιος πληρώνει το πανάκριβο και ταχύτατο project της αξιολόγησης στελεχών στην Ε.ΥΔ.Α.Π. Α.Ε. εν μέσω παγκόσμιας κρίσης και γιατί το θεωρεί αναγκαίο;
“Rank and Yank appraisal system” ή «κλειστόν λόγω εγκαθίδρυσης αξιοκρατίας και επαναπροσδιορισμού στόχων εταιρικής δράσης έως 21.10.2016»
Η Ε.ΥΔ.Α.Π. θα πεθάνει και θα ξαναγεννηθεί. Σήμερα είναι μια επιχείρηση με δεσμευμένο ικανό μέρος του χαρτοφυλακίου της προς αξιοποίηση, μετά θα είναι μια εκσυγχρονισμένη εταιρεία που θα έχει αξιοποιηθεί.
Πώς όμως έχει νομοτεχνικά το ζήτημα-ποια πολιτική υλοποιείται;
Στον νόμο περί Ανωνύμων Εταιρειών 2190/20 άρθρα 47 επ. και 78 επ. προβλέπονται οι διαδικασίες της εξαγοράς και της συγχώνευσης αντιστοίχως, οι οποίες αποτελούν διαδικασίες αλλαγής του πλαισίου εταιρικής δράσης του νομικού προσώπου. Υπάρχει επίσης η επιλογή της λύσης και της εκκαθάρισης, η λύση χωρίς εκκαθάριση και οι επονομαζόμενες εμπορικές πρακτικές, οι μη ρητώς περιγραφόμενες στο γράμμα του εν λόγω θεμελιώδους κειμένου.
Η Ε.ΥΔ.Α.Π. Α.Ε. μέσω της πρόσφατα υπογεγραμμένης διακρατικής συμφωνίας λόγω του υπέρογκου χρέους καλείται προς υπαγωγή στο Υπερταμείο αξιοποίησης περιουσιακών στοιχείων του Δημοσίου μέσω της μεταβατικής πλατφόρμας του ΕΔΗΣ-πώληση του 11% και επιστροφή κεφαλαίου στους μετόχους-. Το ενδιαφέρον τους δε για τη μεγαλύτερη εθνική επιχείρηση ύδρευσης και αποχ/σης έχουν εκδηλώσει ήδη όμιλοι Γαλλοεβραϊκών συμφερόντων όπως η Suez Environment, η Veolia κ.ά.
Θα προβούν σε εξαγορά ή συγχώνευση, τι εμπεριέχεται στο προσύμφωνο, ποια πλευρά δεν γνωρίζει, ποια πλευρά γνωρίζει, ποιο το τίμημα, πώς θα γίνει το παζάρι του τιμήματος, ποιες οι διαφορές εξαγοράς/συγχώνευσης, ποια η μοίρα των εργαζομένων, ποια η συνταγματικού χαρακτήρα δυνατή κρατική εποπτεία και τι σχέση έχει με το όποιο εναπομείναν ποσοστό που ίσως μείνει στο Δημόσιο, γιατί το Δημόσιο πιθανώς να επιλέξει να διατηρήσει ένα μικρότατο ποσοστό συμμετοχής, τι τελικά θα γίνει, ποια πολιτική υλοποιείται και ποια είναι η εφαρμοζόμενη θεωρία;
Θα επιχειρηθεί μια σύντομη ευσύνοπτη απάντηση ως ακολούθως:
Πιθανώς να προκριθεί μεταξύ των (2) νομικών διαδικασιών, αυτή της εξαγοράς. Η συγχώνευση αναγκάζει τον εισερχόμενο σε κτήση όλου του χαρτοφυλακίου. Το τι εμπεριέχεται στο προσύμφωνο δεν έχει ανακοινωθεί από την κυβέρνηση σκοπίμως, η μοίρα των εργαζομένων είναι κοινή και στα δύο (2) εγχειρήματα, όπερ σημαίνει πως θα αγωνιούν πάντα για τη διατήρηση της θέσης τους.
Αυτή που δεν γνωρίζει είναι η ξένη εταιρεία, αυτός που γνωρίζει περισσότερα είναι ο διαπραγματευτής από την ελληνική πλευρά. Επειδή ακριβώς ο επίδοξος αγοραστής δεν γνωρίζει, παραγγέλλει στον εταίρο την αξιολόγηση και πληρώνει αδρά για να βολιδοσκοπήσει τη διακύμανση του καταβλητέου τιμήματος.
Η κρατική εποπτεία των ζωτικών αγαθών που επιτάσσει το Σύνταγμα της Ελλάδος είναι ρητή, γι’ αυτό και το ΣτΕ διευκολύνθηκε ως προς τον ορισμό της. Παρ’ όλα αυτά πρόκειται για μια εποπτεία που δεν τυγχάνει νόμων εκτελεστικών του Συντάγματος, πράγμα που δυσχεραίνει την κατάσταση στις επιτρεπόμενες αποκρατικοποιήσεις.
Στην περίπτωση που το Δημόσιο κρατήσει το 2% συμμετοχής θα έχει συντελεστεί ουσιαστική ιδιωτικοποίηση του νερού. Στην περίπτωση που το Δημόσιο κρατήσει 7%-8% θα έχει πάλι συντελεστεί εντελής ιδιωτικοποίηση αλλά θα είναι νομικά και οικονομικά πιο ανώδυνη η επαναφορά του νερού στο Δημόσιο μετά την αποχώρηση του ιδιώτη.
Οδεύουμε σε ουσιαστική ιδιωτικοποίηση το νερού και της υγιεινής ωσάν να προβαίναμε σε ελεύθερη πτώση. Η επίκληση στην αξιοκρατία δεν αποτελεί παρά τη συγκάλυψη των απαιτήσεων του ιδιώτη να ξέρει τι αγοράζει.
Ο όρος λατινιστί είναι Meritokratie και δεικνύει την κυριαρχία των ικανών. Εδώ σημειώνω πως έχουμε για πρώτη φορά στην πολιτική οικονομική θεωρία σύνδεση της ικανότητας των ολίγων με την αξία. Οι ολίγοι άξιοι θα ευθύνονται αποφασίζοντας (χωρίς όμως να δικάζονται ποτέ!) και οι πολλοί θα ευθύνονται (θέσεις ευθύνης) χωρίς να μετέχουν των κέντρων αποφάσεων.
Έτσι οδηγούμαστε στην ευγονική της κερδοφορίας πέραν του πραγματικού αριθμού (πχ το 10% απολύεται πάντα και σε σταθερά κερδοφόρες επιχειρήσεις επειδή δεν παράγει). Κρατεί η αξία λοιπόν αλλά ποιον εξυπηρετεί; Και ποιος την ενθυλακώνει; Κρίνομαι ικανός για να κάνω τί;
Πρόκειται περί κοινωνικού δαρβινισμού και πιστώνεται στις νεο-βεμπεριανές συλλήψεις κοινωνικο-οικονομικής δομής ή στα νεοφιλελεύθερα αξιώματα περί ηγεμονίας της Αγοράς. Αμιγής θεωρία κανιβαλισμού προκειμένου να αυξήσουν τα κέρδη τους οι επέκεινα του Νόμου καθιστώντας μας συνεργούς και συναυτουργούς (γρανάζια που δικάζονται) σε ένα έγκλημα που αποτελεί προσωπική τους υπόθεση.
Αντιθέτως οι δικές μας υποθέσεις δεν είναι ατομικές (ο ατομικός αναρχισμός και ο μικροαστισμός εργαλειοποιείται από τους ιθύνοντες νόες) παρά συλλογικές. Να ζητήσουμε, να διεκδικήσουμε τω όντι εργατικό έλεγχο. Η αξία είναι ολόδική μας. Να λειτουργήσουμε δικαιοκρατικά από τα σπλάχνα μας. Αυτή είναι η έννοια της δικαιοσύνης και όσοι σπουδάσαμε το Δίκαιο δέον να την προκρίνουμε και να την υπηρετούμε πέραν του αν χαρακτηριζόμαστε ευπατρίδες ή μη κατά το άρθρο 120 του Συντάγματος.