Έβγαινα από το σταθμό στη Βικτώρια όταν άκουσα την αγωνιώδη φωνή του Κώστα στο κινητό: “Τρέχα, σε δέκα λεπτά αρχίζει”. Είχα αποφασίσει να περπατήσω μέχρι τα δικαστήρια, δεν θα έκανα πάνω από 15 λεπτά. Αλλαγή σχεδίου. Με το που είδα ταξί σήκωσα αμέσως το χέρι μου. “Γρήγορα, στην Ευελπίδων”. Η έκφρασή μου πρέπει να έπεισε τον ταξιτζή, αφού μετά το φανάρι ξεκίνησε με μεγάλη ταχύτητα.
“Δικηγόρος;”. “Οχι, υπάλληλος της ΕΥΔΑΠ”. “Και γιατί τόση βιασύνη, αν επιτρέπετε;”.”Έχουμε κάνει ασφαλιστικά κατά της διανομής έκτακτου μερίσματος στους μετόχους, μιλάμε για 40 εκατομμύρια, μπας και εμποδίσουμε τη λεηλασία των αποθεματικών της ΕΥΔΑΠ που έχουν βάλει στο μάτι οι δανειστές, το ΤΑΙΠΕΔ και ο Πόλσον”.
Ακολούθησε παύση. “Κοίτα ρε τον μαλ… Είναι και συνάδελφος. Μεσ’ τη μέση σταμάτησε. Ρε φίλε, ξεκόλλα. Θα χάσουμε τη δίκη και θα μας φάει το μέρισμα ο Σόιμπλε”.
Διέκρινα μια ελαφριά ειρωνεία. “Αυτά τα λεφτά κανονικά έπρεπε να πάνε σε προσλήψεις, συντήρηση του δικτύου και κοινωνική πολιτική”, συνέχισα εγώ την… προπαγάνδα. “Αλλά βλέπεις οι μνημονιακές πολιτικές ενδιαφέρονται μόνο να αυξήσουν τα εισοδήματα των πλουσίων και των δανειστών”.
“Δηλαδή, ρε φίλε, θες να μου πεις ότι εσείς οι εργαζόμενοι, αντί να κοιτάτε την πάρτι σας, δηλαδή αυξήσεις, επιδόματα, μονιμότητες και τέτοια, τα βάζετε με τους Ευρωπαίους, τους Πολ… πως τους είπες και το ΤΑΙΠΕΔ και από πάνω ελπίζετε ότι θα κερδίσετε; Καλό το παραμύθι σου, αλλά δεν έχει δράκο, που λένε”.
“Ε, ναι. Τι άλλο να κάνουμε. Να σκύψουμε το κεφάλι; Εξ άλλου δεν το κάνουμε μόνο για μας. Ωπ, σταμάτα εδώ. Ίσα που προλαβαίνω. Τι σου χρωστάω;”. “Τίποτα, ρε φίλε. Τρέχα να προλάβεις. Και, που σαι. Αν κερδίσετε κοίτα, τουλάχιστον, να μην μου κόψετε το νερό. Χρωστάω πεντακόσια και δεν έχω ούτε για διακανονισμό. Εντάξει;”
Έκλεισα την πόρτα βιαστικά. Έφτασα με την ψυχή στο στόμα στο κτίριο 5 και μόλις μπήκα στην αίθουσα ο πρόεδρος καλούσε τους δικηγόρους των δύο πλευρών. Ένας εμείς, πέντε αυτοί. “Σκούρα τα πράγματα, σκέφτηκα. Πάντως αν δίκαζαν οι ταξιτζήδες, την προσφυγή θα την είχαμε στα σίγουρα κερδίσει”
Πέτρος Μπαστέας